مروری بر مکانیسم های کاهش نامتجانس تراوایی در تزریق ژل های پلیمری

تولید نفت و گاز معمولا با تولید آب همراه است. آب اضافی تولید شده در حین عملیات برداشت نفت و گاز موضوعی است که بر مخازن نفتی سراسر جهان تاثیر می گذارد. آب تولید شده علاوه بر کاهش عمر اقتصادی مخزن موجب مشکلات فنی و زیست محیطی نیز میشود. با شروع فرآیند سیلابزنی آب در ازدیاد برداشت ثانویه و بالغ شدن مخزن مشکل تولید آب افزایش می یابد. یکی از روشهای کنترل تولید آب استفاده از ژل پلیمرها می باشد. کاهش نامتجانس تراوایی یک خاصیتی از پلیمرها و ژلهای پلیمری است که تراوایی آب را نسبت به نفت یا گاز بیشتر کاهش می دهد. درمان انسداد آب با استفاده از سیال کاهش نامتجانس تراوایی به طور قابل توجهی جهت کاهش تولید آب در چاه های تولیدی موثر است که به طور کلی توسط روشهای معمولی مثل روشهای مکانیکی درمان نمی شوند. برای طراحی ژل پلیمر مناسبی که بتواند هر چه بیشتر تراوایی نسبی آب را نسبت به تراوایی نسبی نفت کاهش دهد و رفتار آن در شرایط عملیاتی مختلف قابل پیش بینی و کنترل باشد و بهینه کردن عملکرد آن در چاه های تولیدی و تزریقی، باید مکانیسم های موثر بر پدیده DPR شناسایی شوند.با اینکه آزمایشها و بررسی های زیادی بر روی ژلهای پلیمری صورت گرفته است اما مکانیسم هایی که باعث کاهش تراوایی آب در مقایسه با آب در مجاورت ژلهای پلیمری میشوند، هنوز ناشناخته هستند. هدف از این پژوهش مروری جامع بر مکانیسم های کاهش نامتجانس تراوایی میباشد. مقاله شامل اطلاعات طبقه بندی شده و مکانسیم های موثر میباشد که میتواند جهت پیشبرد تحقیقات آتی در حوزه کنترل تولید آب در چاه های نفتی مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

کنترل آب ، ژل پلیمر ، کاهش نامتجانس تراوایی