ارزشیابی برند در حقوق خصوصی ایران

در دنیای تجارت امروز، شاید بتوان گفت برندها از با ارزشترین نوع سرمایه های معنوی شرکتها می باشند، به همین دلیل اکثر شرکتها پیرو راه های با ثبات جهت افزایش ارزش برند خود میباشند. علامت تجاری یک آرم مشخص است که اجناس و خدمات به خصوص که توسط شخص یا تشکیلات خاصی تولید و فراهم شده اند را متمایز می کند برند به نوع خاصی از علامت تجاری اطلاق می شود که توسط شرکت های تجاری برای شناساندن خود، محصولات و خدماتشان به مصرف کنندگان به صورت قابل تشخیص از سایر رقبا استفاده می شود. با توجه به توسعه تجارت و به کارگیری روشهای نوین ازجمله شبکه های اجتماعی و فضای مجازی، برند سازی و ایجاد وجه تمایز در محصولات یکی از چالش های مهم در امر تجارت و بازاریابی است .با ثبت برند علاوه بر ایجاد اعتماد برای مشتریان نهایی، امکان حمایت قانونی از برند و محصول ممکن می گردد .همه شرکتهای سختکوش، سرمایه خود را برای بالا بردن کیفیت محصول و کاهش قیمت بکار می گیرند و نتیجه تلاشهای آنها در به ثمر رساندن و مشهور نمودن علائم تجاری به منصه ظهور می رسد. آنها به خوبی می دانند مصرف کنندگان با اعتماد به علائم تجاری به دنبال آن هستند تا محصولی را که از کیفیت آن راضی بوده و یا کیفیت آن شهرت دارد پیدا کنند و نقش علامت تجاری در این است که مشتری را قادر می سازد تا بدون نیاز به جستجوی پر هزینه تجربه خرید خود را تکرار کند. بنابراین می توان گفت علامت تجاری درتعیین نوع محصولی که جامعه مصرف کننده انتخاب می نماید نقشی حیاتی ایفا می کند . برند که جز حقوق مالکیت معنوی است در حوزه تجارت کاربرد دارد مشخصا نیازمند اصولی می باشد که قانونگذار ایرانی به آنها اندیشیده و آنها را تبیین نموده است. روش تحقیق در این مقاله تحلیلی-توصیفی است.

کلیدواژه ها:

برند تجاری ، حقوق ایران ، مشروعیت ، حقوق مالک.