تبیین سازوکارهای مجتمع های مسکونی از دیدگاه روانشناسی محیط در راستای ارتقاء امید به زندگی ساکنین؛ نمونه ی موردی: شهرک اندیشه ی رشت

روانشناسی محیط دربردارنده­ی رفتار دو سویه میان انسان با محیط کالبدی و قابلیت­های محیطی می­باشد. الزام معماران به شناخت صحیح این روابط، توجه ویژه به آن­ها در طراحی شهرک­های مسکونی و پاسخ­گویی صحیح به این امر تاثیر فراوانی بر روابط میان افراد، سلامت روان و افزایش امید به زندگی دارد. در شهرک اندیشه مشکلات متعددی از جمله آلودگی بصری، وجود زمین­های بایر، نیمه­ساز بودن برخی بلوک­ها، آلودگی محیطی و غیره وجود دارد که مهم­ترین آن­ها عدم توجه به حریم و فضای شخصی و به دنبال آن نقصان امنیت می­باشد. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و شیوه­ی گردآوری اطلاعات میدانی و اسنادی است. هدف تحقیق، بررسی ضرورت مولفه­های روانشناسی محیط در مجتمع­های مسکونی و نقش آن در بهبود امید به زندگی افراد می­باشد. در این پژوهش پس از مطالعه­ی تحقیقات پیشین، با در نظر گرفتن عوامل کمتر بررسی شده مرتبط با روانشناسی محیط به تحلیل شهرک اندیشه از طریق نرم­افزار spss۱۹ و smart pls پرداخته شد. از ۴۲۰ پرسشنامه توزیع شده ۳۹۰ پرسشنامه دارای پاسخ صحیح بود. نتایج نشان داد که کنترل استرس افراد بیشترین تاثیر را بر امید به زندگی دارد. معیارهای حرکت و مکث، کنترل استرس و نشانه­های محیطی در مجموع ۹۱ درصد از تغییرات امید به زندگی را توضیح می­دهند.

کلیدواژه ها:

Environmental Psychology ، Life expectancy ، Andisheh Town ، روانشناسی محیط ، امید به زندگی ، شهرک اندیشه