اثربخشی زوج درمانی رفتاری- ارتباطی بر تعارضات زناشویی و عملکرد خانواده

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی زوج درمانی رفتاری و ارتباطی بر تعارضات زناشویی و عملکرد خانواده زوج­های شهر اهواز بود. روش: روش پژوهش حاضر شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری زوج های مراجعه کننده به مرکز مشاوره در شهر اهواز بودند. درمیان آن ها ۳۰زوج با روش نمونه­گیری در دسترس طبق فراخوان انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه گمارده شدند. برای جمع آوری داده ها از ابزار تعارضات زناشویی و سنجش خانواده استفاده شد. یک گروه آزمایش زوج درمانی رویکرد رفتاری- ارتباطی طی ۸ جلسه ۲ ساعته دریافت کردند و گروه دیگر هیچ درمانی دریافت نکردند و پس از اتمام برنامه درمانی پس آزمون اجرا گردید. داده ها با آزمون تحلیل واریانس تک متغیری و چند متغیری صورت گرفت. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که زوج درمانی به شیوه رفتاری- ارتباطی بر کاهش تعارضات زناشویی (۸۶/۸۲=F , ۰۰۱/۰=P) و عملکرد خانواده (۳۷/۳۷=F , ۰۰۱/۰=P) موثر بود. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که زوج درمانی به شیوه رفتاری- ارتباطی بر کاهش تعارضات زناشویی موثر است؛ لذا برگزاری جلسات مبتنی بر غنی سازی روابط زوجین جهت پیشگیری و حل مشکلات زناشویی در مراکز مشاوره پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

Behavioral-communication couple therapy ، Marital conflict ، Family functioning ، زوج درمانی رفتاری- ارتباطی ، تعارضات زناشویی ، عملکرد خانواده