مقایسه اثرات اولیه و ثانویه پیش آماده سازی ایسکمی بر حداکثر اکسیژن مصرفی و زمان رسیدن به خستگی

هدف پژوهش حاضر مقایسه اثرات اولیه و ثانویه پیشآمادهسازی ایسکمی بر حداکثر اکسیژن مصرفی و زمانرسیدن به خستگی بود. در پژوهش حاضر ۱۰ مرد جوان و سالم، با سابقه حداقل سه سال فعالیت ورزشی ومیانگین سن، قد و وزن به ترتیب ۲±۲۶ سال، ۱۷۵ سانتی متر، ۴/۲±۶۱/۶۰ کیلوگرم، بصورت داوطلبانه شرکتداشتند. آزمودنی ها به صورت طرح متقاطع در دو جلسه به فاصله ۵ روز یک پرتکل پیش آماده سازی را که شاملانسداد جریان خون، به صورت متناوب، در ۳ دور ۳ دقیقه ای در دست ها و پاها به همراه ۳ دقیقه جریان مجدد بود،اجرا کردند (در مجموع ۱۸ دقیقه: دست ها ۹ دقیقه و پاها نیز ۹ دقیقه در معرض ایسکمی بودند). یک گروه ۴۵دقیقه پس از اتمام فرآیند اعمال پیش آماده سازی ایسکمی، یک آزمون فزاینده ورزشی (آزمون بروس) را اجرا-کرد و گروه دیگر نیز ۲۴ ساعت پس از اعمال پیش آماده سازی ایسکمی، آزمون مذکور را مشابه گروه دیگر اجراکردند (استفاده از دو گروه با آزمودنی های یکسان). در این پژوهش حداکثراکسیژنمصرفی و زمان رسیدن بهخستگی اندازه گیری شد. برای مقایسه میانگین گروه ها از آزمون تیزوجی استفاده گردید. نتایج آزمون تیزوجی نشان داد که بین دو گروه در متغیرهای حداکثر اکسیژن مصرفی و زمان رسیدن به خستگی تفاوت معنی-داری وجود داشت (p<۰/۰۵). انجام فعالیت ورزشی فزاینده ۴۵ دقیقه پس از اعمال پیش آماده سازی ایسکمی،نسبت به گروه دیگر، حداکثر اکسیژن مصرفی و زمان رسیدن به خستگی را بهبود بخشید. بنابراین به منظورعملکرد بهتر در فعالیت هایی با شدت فزاینده، بهتر است که ۴۵ دقیقه قبل از فعالیت، اعمال پیش آماده سازیایسکمی صورت گیرد، چرا که بر طبق نتایج تحقیق حاضر، اثرات اولیه پیش آماده سازی ایسکمی نسبت به اثراتثانویه، تاثیر بیشتری بر حداکثر اکسیژن مصرفی و به تاخیر افتادن زمان رسیدن به خستگی داشت.

کلیدواژه ها:

پیش آماده سازی ایسکمی ، حداکثر اکسیژن مصرفی ، اثرات اولیه و ثانویه پیش آماده سازی ایسکمی