ساماندهی سکونت گاه های غیر رسمی در جهت کاهش حاشیه نشینی و ارتقای فضاهای شهری

در این پژوهش به بررسی حاشیه نشینی و سکونتگاه های غیررسمی پرداخته ایم. حاشیه نشینی پدیده ای است اجتماعی و به عنوان معضل اجتماعی مورد توجه جامعه شناسان شهری و سایر علوم مربوط به شهرسازی قرار گرفته است. معضل حاشیه نشینی یا سکونتگاه های غیررسمی در بخش عظیمی از کشورهای جهان، به ویژه در کلانشهرهای قاره آسیا و آفریقا و آمریکای جنوبی، گریبانگیر مدیریت شهری می باشد. آمارهای موجود حکایت از آن دارد که قریب ۲۰ تا ۳۰ درصد ساکنین کلانشهرها در سکونتگاه های ناهنجار زندگی کرده و دست به گریبان معضلات خاص محلات فوق می باشند. شهرنشینی در ایران نیز با بروز و ظهور مشکلاتی چون بی مسکنی و بدمسکنی، معضل حاشیه نشینی و رشد زاغه ها و سکونتگاه های غیررسمی، چالش های زیست محیطی، عدم دسترسی به آب آشامیدنی سالم و بهداشتی، معضل دفع زباله، مشکل ترافیکی و آمد و شد، گسترش انحرافات اجتماعی، مسئله تامین کار، انواع نارضایتی های جمعی و احساس عدم تعلق و بیگانگی با شهر، همراه بوده است. زاغه نشینی باعث بوجودآمدن معضلات شهرسازی شده است و باعث بوجود آمدن اغتشاشات بصری و تاثیری بدی که برروی بیینده می گذارد. ما در این پژوهش شاخص های سکونتگاه های غیررسمی را بیان کرده و پیشنهادهایی را برای حل این معضل ارائه داده ایم. روش توصیفی تحلیلی است که با استخراج اسناد و اطلاعات به موضوع پرداخته ایم.

کلیدواژه ها:

سکونتگاه ها ، غیررسمی ، حاشیه نشینی ، شهر ، زاغه