بررسی بازگشت پذیری مصالح سنتی معماری ایرانی با رویکرد توسعه پایدار

محور تمامی مباحث مرتبط با پایداری توجه به نسلهای بعدی، آینده محیط زیست و حفاظت از محیطزیست جهانی بوده است. تجلی توسعه پایدار در حوزه محیط ساخته شده، معماری پایدار نامیده میشود. آنچه که در این مقاله مورد توجه قرار گرفته است، رویکرد معماری پایدار نسبت به مسائل محیطی است؛ هرچند که جداکردن این موضوع از سایر جنبه های اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی، کاری دشوار است. در این میان، مصرف بیش از حد و ناصحیح مصالح جدید موجب آسیب های زیست محیطی جبران ناپذیری شده است و از این پس با رواج مصالح صنعتی، این آسیبها بیشتر و زیان آورتر خواهد شد. از سویی، تاریخ کهن معماری و شهرسازی ایران دارای ارزشهای پایداری است که طی یک تکامل تدریجی و انباشت تجربیات تاریخی چند هزار ساله به آن دست یافته است، با الهام از این اصول و ارزشها، در کنار استفاده مستمر از تجارب نوین علمی جهان، میتوان به مفهوم واقعی معماری و شهرسازی پایدار ایرانی دست یافت. در پیش از دوران مدرن، بوم آوردی و استفاده از مصالح سازگار با محیط ناشی از فرهنگ خودبسندگی، و نیز به عنوان یک اصل در انتخاب و بکارگیری مصالح در معماری سنتی ایران وجود داشته است. .با پژوهشی ژرف و تیزبینانه در معماری بومی ایران، در سنن و آداب و رسوم ایرانیان تک به تک اصول و ارکان پایداری و در نهایت معماری پایدار یافت میشود. واضح است که در پاسخ به نیاز های معماری معاصر، تقلید از کالبد و مصالح معماری گذشته مد نظر نمی باشد، بلکه درک پایداری بنا در زمان و مکان خود، و درک ارزش های آن که امروزه نیز می توانند به خوبی کار کنند، مورد نظر می باشد.در این تحقیق، پس از بررسی مفاهیم و ویژگی های توسعه پایدار و در پی آن معماری و مصالح پایدار، و همچنین مطالعه و تحلیل پیرامون مفاهیم و اصول معماری سنتی ایران و دلایل پایداری مصالح سنتی، با روش توصیفی-تحلیلی به بررسی تطبیقی این دو مقوله پرداخته شده است، که حاصل آن دستیابی به ویژگی هایی مشترک میان آن هاست که میتواند ویژگیهای معماری و مصالح پایدار را با معیارهای بومی و ایرانی تبیین کند و همچنین در راستای نیل به معماری پایدار استفاده شود .

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، توسعه پایدار ، مصالح پایدار ، معماری سنتی ایران ، مصالح بومی