بررسی و مقایسه میزان سازگاری دورگه آلپاین-بومی، دورگه سانن-بومی ونژاد بزبومی با شرایط پرورش سنتی در اقلیم مازندران

اجرای برنامه صحیح آمیخته گری بر روی بزهای بومی، معمول ترین روش افزایش توان تولیدی و تولیدمثلی است. هدف از این تحقیق بررسی میزان سازگاری دورگه های سانن بومی، آلپاین بومی با شرایط پرورش سنتی در اقلیم مازندران بود. با کمک معاونت تولیدات دامی تعداد ۱۸۰ راس بز ماده بومی تقریبا هم سن و هم وزن و ۴ راس بز نر بومی و ۴ راس بز نر نژاد سانن و ۴ راس بز نر نژاد آلپاین جهت اجرای این طرح تهیه گردید. در فاز اول: تعداد ۱۳۵ راس بز بومی دارای پلاک) با عملیات همزمان سازی فحلی، فحل می گردند. تعداد ۶۰ راس آن با بز نر بومی و ۶۰ راس با بز نر سانن و ۶۰ راس با بز نر آلپاین بصورت کنترل شده برای تولید نسل اول تلاقی داده شدند. در فاز دوم: بزغاله های ماده دورگه و خالص بومی نسل اول برای تولید نسل دوم طی عملیات همزمان سازی فحلی با بز نر سانن ، آلپاین و بز بومی بصورت کنترل شده تلاقی داده شدند. میانگین درصد تلفات و ماندگاری تا یکسالگی در نسل اول برای نژاد بومی: ۳/۵ و ۹۶/۵ درصد. دورگه سانن-بومی: ۱۶/۴ و ۸۳/۶ درصد. دورگه آلپاین -بومی : ۱۰/۲ و ۸۹/۶ درصد. میانگین درصد تلفات و ماندگاری تا یکسالگی در نسل دوم برای نژاد بومی: ۴/۵ و ۹۵/۵ درصد. دورگه سانن-بومی : ۲۰/۸ و ۷۹/۲ درصد. دورگه آلپاین -بومی: ۱۶/۲ و ۸۳/۸ درصد. بهتر است دورگه ها در شرایط نیمه متمرکز پرورش یابند و آمیخته آلپاین-بومی نسبت به آمیخته سانن - بومی سازگاری بهتری در شرایط پرورش سنتی داشتند.

کلیدواژه ها:

بز مازندران ، آمیخته گری ، درصد ماندگاری و تلفات