مروری کوتاه بر روشهای مدلسازی فیزیکی در مهندسی ژئوتکنیک

مدلسازی فیزیکی، ابزاری مهم برای مطالعه ی مشکلات گوناگون در مهندسی ژئوتکنیک است که برای اعتبارسنجی مدلهای تئوری یا عددی مورد استفاده قرار میگیرد. میتوان مدلسازی فیزیکی را در مقیاس حقیقی و یا در مقیاس کوچک انجام داد که کاربرد مدلهای کوچک مقیاس در زمان و هزینه صرفه جویی میکند.اساسا مدلسازی فیزیکی در مهندسی ژئوتکنیک به دو دسته ی مدلسازی در شرایط کم تنش (۱g) و مدلسازی در شرایط پرتنش (ng) تقسیم میشود. دسته ی اول در مخازن ساده و میز لرزه ای ۱g (بررسی اثرات بارگذاری زلزله) و دسته ی دوم در مخازن کالیبراسیون، سانتریفوژهای ژئوتکنیکی، ظرف های محصورکننده ی مخروطی ناقص و میز لرزهای سانتریفوژی انجام میشوند. در این مقاله، به بررسی انواع روشهای مدل سازی فیزیکی، مزایا و معایب آنها و نحوه ی مرتبط کردن نمونه ی اصلی و مدل با استفاده از فاکتورهای مقیاس پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

مهندسی ژئوتکنیک ، مدلسازی فیزیکی ، فاکتورهای مقیاس ، مدلهای کوچک مقیاس ، مدلهای مقیاس حقیقی