رقص، سرمایه ای نمادین؛ گزینه ای برای توسعه گردشگری ایران

بیان مسئله: رقص، یکی از هنرهای هفتگانه که قدمتی همپای تمدن انسان دارد، دنبالهای از حرکات هدفمند و نمادین انسانی است که دارای ارزش زیباییشناسانه است و کنشگران آن در فرهنگهای متفاوت، جلوههای گوناگونی از آن را به اجرا و نمایش میگذارند. این هنر انسانی ظرفیت بالایی در توسعه فردی، توسعه اجتماعی و فرهنگی دارد و قابل تبدیل شدن به سرمایهای نمادین است؛ به طوری که میتواند توسعه گردشگری کشور را به همراه داشته باشد. هرچند رقص همانند دیگر عرصههای جلوهگری انسان میتواند طیفی از ابتذال تا تعالی را در برگیرد. هدف پژوهش: این پژوهش بدان سبب ضرورت دارد که نشان دهد چنانچه جنبهها و آثار والای این هنر بازخوانی و ترویج شود، میتوان از بیشمار فوائد اجرای آن در سطح جامعه سود جست و به عنوان سرمایهای نمادین برای آن برنامهریزی کرد و از قبل آن به شکوفایی در حوزه گردشگری فرهنگی و خلاق دست یافت. روش تحقیق: در این مقاله محقق با انجام مطالعات کتابخانهای و روش تحقیق توصیفی-تحلیلی، به سوال تحقیق پاسخ داده است. نتیجه گیری: نتایج این مقاله با واکاوی رقص در حوزه فردی و اجتماعی نشان میدهد که این هنر دیرپای انسانی غنای جسم و جان و جمع را افزون میکند زیرا سبب درک لذت زندگی در حال و تجربه حس رهایی و وارستگی شده و به افزایش نشاط، عقلانیت و تابآوری اجتماعی میانجامد و شایسته است جامعه علمی، سیاستگذاری و اجرایی کشور با التفات بیشتر به این حوزه مغفول نظر کنند و از زیانهای فردی، اجتماعی و ملی که تا کنون دامنگیرمان شده بکاهند.

کلیدواژه ها:

رقص ، آیین ، سرمایه نمادین ، توسعه گردشگری