تاب آوری روانشناختی و بهزیستی روانشناختی در افراد بهبود یافته از بیماری کوید- ۱۹

سال انتشار: 1399
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 606

متن کامل این مقاله منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل مقاله (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

COVIDCING01_125

تاریخ نمایه سازی: 11 خرداد 1400

چکیده مقاله:

زمینه مسئله: اییدمی ویروس کرونا یک حالت اورژانسی برای بهداشت جهانی شدده است. اخبار نگران کننده،میزان مرگ و میر ناشی از کوید- ۱۹، تعطیلی مشاغل و ... باعث می شود استرس روانی- اجتماعی بیشتر شود. کهمی تواند بازرسی روانشناختی را کاهش دهد ولی افواد دارای تاب آوری بالا می توانند در این شرایط سلامت روانخود را حفظ کنند.هدف: یژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین بازرسی روانشناختی و تاب آوری در بین افراد بهبود یافته ازبیماری کوید- ۱۹ انجام شد.روش: این یژوهش از نوع کاربردی و پس رویدادی بود و بر روی ۲۰۰ نفر از دانشگاهیان (زن و مرد)، بهبودیافته از کوید- ۱۹ که به صورت غیر تصادفی انتخاب شده بودند، اجرا شد. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامهبهزیستی روانشناختی ریف و تاب آوری کانر و دیویسون بود. در این مطالعه از روش آماری t تک گروهی استفادهشد.یافته ها: نتایج حاصل از داده ها نشان داد که میانگین بهزیستی روانشناختی برابر ۸۰/۵۳ بود که از مقدار متوسط(۶۳) ببیشتر است. بنابراین میزان بهزیستی روانشناختی افراد بهبود یافته از متوسط جامعه بیشتر است و میانگینتاب آوری روانشناختی برای ۹۴/۳۱ بود که از مقدار متوسط (۶۲/۵) بیشتر است. از این رو، میزان تاب آوریروانشناختی افراد بهبود یافته از متوسط جامعه بیشتر است (P>۰/۰۵).نتیجه گیری: یافته های حاصل از یژوهش بیانگر آن است که در دانشگاهیان بهبود یافته از کوید- ۱۹، رشد یساز سانحه به وضوح دیده می شود، به طوری که تاب آوری آنان را در شرایط بحرانی، توانمند ساخته و باعث شده تاانعطاف پذیری و سازگاری افراد افزارش یافته و به زندگی معنادار و غنی دست یابند و با افزایش بهزیستیروانشناختی به تعادل حیاتی برسند.

کلیدواژه ها:

نویسندگان

مونا نعیم آبادی

دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد سمنان