پخش سیلاب و مهار فرسایش بادی در مناطق بیابانی (مطالعه موردی منطقه هامون سیستان)

از جمله روش های مهار فرسایش بادی در مناطق خشک و نیمه خشک احداث بادشکن،ایجاد چسبندگی بین ذرات خاک،کاهش نیروی فرساینده ی باد و افزایش مقاومت خاک می باشد.احداث شبکه های گسترش سیلاب در اینگونه مناطق علاوه بر آثار مفیدی چون تغذیه ی آبخوان،تولید علوفه ،توسعه اراضی،کاهش سیل و...با ایجاد تغییر در وضعیت آب،خاک و گیاه مهار فرسایش بادی را نیز سبب می شود.برخی ویژگی های خاک،بقایا و پوشش زنده ی گیاهی و درصد خاک لخت شبکه،گسترش سیلاب منطقه ی هامون نسبت به شاهد مقایسه گردید.وضعیت رویش درختان دست کاشت نیز به عنوان یکی دیگر از معیارهای مهار فرسایش در این شبکه بررسی شد.دستاوردهای مقدماتی حاکی از آنستکه تغییر بافت خاک از سبک به متوسط،فزونی مواد آلی،افزایش درصد پوشش زنده و بقایای گیاهی،کاهش درصد خاک لخت و مؤفقّیت نسبتاً خوب رویش درختان بعنوان بادشکن تأثیر بسزایی در کاهش نیروی فرساینده و افزایش مقاومت خاک در این ناحیه داشته است.کاهش حمل ذرات ماسه و احیاء پوشش گیاهی در این بیابان بیانگر آنست که می توان در این گونه مناطق برای مهار فرسایش بادی با گزینش مناسب محل اجرا از شیوه ی گسترش سیلاب بهره گرفت

کلیدواژه ها:

فرسایش بادی ، پخش سیلاب ، هامون سیستان