امکان سنجی و شیوه های ترکیب مساجد جامع شیعه و سنی در شهرهای دو مذهبی به منظور ارتقاء تعاملات اجتماعی

اقلیت های قومی متعدد در کشور ایران، تنوع فرهنگی گسترده ای را بوجود آورده ا ست، در این میان وجود اقلیت های مذهبی بر بارزتر شدن این تنوع فرهنگی افزوده است و در صورت غفلت از برنامه ریزی در خور گاه بحران زا و منجر به ناپایداری اجتماعی می گردد . این مسئله نیاز به شناخت و نزدیکی فرقه های مذهبی را به شیوه ای حقیقی و پایدار بیشتر می کند. مسجد به عنوان مکانی برای گردهمایی و اجتماعات مسلمانان میتواند فضای مناسبی برای تعاملات اجتماعی فرقه های مختلف باشد. پایین بودن سطح تعاملات اجتماعی بین فرقه ها به عنوان مسئله اصلی تحقیق مطرح می گردد. مقاله حاضر به دنبال پا سخ این سئوال ا ست که "چه شکلی از مجاورت مساجد فرقه های تشیع و اهل تسنن، باعث تقویت وحدت و بهبود روابط اجتماعی و جلوگیری ازبحران در کشور می شود؟" روش تحقیق استدلالی-تحلیلی است و برای دستیابی به هدف تحقیق به منابع و متون معتبر کتابخانه ای، ا سنادی ارجاع شده و بعد از آن با روش پیمایش و مصاحبه ساختاریافته به امکان سنجی مجاورت مساجد و شیوه های ترکیب مساجد پرداخته شده است. جامعه آماری این پژوهش، معماران و جامعه شناسان و عالمان دینی دو فرقه و مردم حاضر در مساجد هستند. نتیجه تحقیق حاکی از آن ا ست که اکثریت پا سخگویان تاکید بر مجاورت مساجد فرقه های تشیع و اهل تسنن تاثیر مستقیم بر تعاملات اجتماعی دارند، ضمن اینکه نقش مولفه های کالبدی و محیط فیزیکی به عنوان بستر شکل گیری روابط ساده و پیچیده اجتماعی را نمیتوان نادیده گرفت و از میان چهار رویکرد جدایی کامل، همجواری، همجواری نیمه ترکیبی و یکپارچگی، رویکرد همجواری نیمه ترکیبی مورد تایید قرار گرفت.

کلیدواژه ها:

مسجد ، تعاملات اجتماعی ، فرقه های تشیع و اهل تسنن.