مروری بر مطالعات انجام شده گذشته برروی سیستم های متداول جاذب انرژی(میراگرها)

زلزله یکی از مهم ترین پدیده های طبیعی است که انسان همواره سعی در مهار اثرات نامطلوب آن داشته است .در قرن گذشته، توسعه شهرها و سرمایه گذاری بسیار زیاد در آنها و در نتیجه خسارات جانی و مالی فراوان در اثر وقوع زلزله و از طرفی پیشرفت روزافزون علم و فناوری که امکان شناخت دقیقتر عوامل ایجاد زلزله و نحوه کنترل آن را فراهم می آورد، انسان را بر آن داشته تا با ساخت سازه های مناسب و مقاوم در برابر زلزله، هر چه بیشتر از خسارات جانی و مالی آن بکاهد. تاکنون راه های متفاوتی برای رویارویی با اثرات مخرب زلزله توسط مهندسان پیشنهاد شده است و بسیاری از این راه ها نیز در ساخت سازه ها به کار برده شده است .از نمونه این روش ها می توان به افزایش ظرفیت اعضای سازه به منظور تحمل بارهای وارده از زلزله نام برد .بسیاری از راه کارهایی که تا کنون این زمینه مورد استفاده قرار گرفته است در واقع بر پایه افزایش ظرفیت باربری المان های سازه ای استوار می باشد، حال آن که با افزایش ظرفیت اعضاء، وزن سازه نیز افزایش یافته و با این افزایش وزن،نیروی ناشی از زلزله بر سازه بیشتر خواهد شد. این روند افزایش ظرفیت باید تا آن جا ادامه یابد که اثر افزایش ظرفیت بیش از اثر وزن در تولید نیروی ناشی از زلزله شود .علاوه بر افزایش وزن سازه، این افزایش ظرفیت می تواند منجر به طرح فونداسیون های بسیار سنگین و پر هزینه گردد که قاعدتا امری مطلوب نخواهد بود. یکی دیگر از راه های رویایی با زمین لرزه که در چند دهه اخیر بیشتر مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است، کنترل پاسخ سازه در برابر نیروی زلزله می باشد .در این رویکرد، هدف اصلی مهندسین طراح سازه این است که یا به گونه ای انرژی وارده از طرف زمین به سازه را محدود نماید یا این انرژی را به گونه هایی در سازه مستهلک نماید و یا فرکانس سازه را طوری تغییر دهند که با فرکانس حرکت زمین اختلاف زیادی داشته و به این ترتیب پاسخ سازه را کاهش داد.یکی از این روش های استفاده از میراگرهای تسلیمی می باشد که دراین پژوهش به مرور مطالعات انجام شده قبلی دراین خصوص می پردازیم.

کلیدواژه ها:

بادبند کمانش ناپذیر ، نمودارجذب انرژی ، هیسترزیس ، میراگرهای تسلیمی ، دمپرهای فولادی