بررسی ارتباط هوش شخصی و همدلی با صلاحیت بالینی پرستاران

مقدمه: به منظور تضمین کیفیت خدمات مراقبتی ارائه شده به بیماران، صلاحیت بالینی پرستاران باید ارتقا پیدا کند. موفقیت در احراز صلاحیت بالینی به هوش پرستاران بستگی دارد زیرا فرد در محیط کار خود از توان مندی های علمی(که از هوش عقلی نتیجه می شود) استفاده می کند همچنین ارتباط بین پرستار و مددجو و همدلی اساس عملکرد پرستاری محسوب می شود. لذا مطالعه حاضر به منظور بررسی ارتباط هوش شخصی و همدلی با صلاحیت بالینی پرستاران انجام شد.روش کار: در این مطالعه ۷۰۰ نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان های آبادان به روش نمونه گیری خوشه ای وارد مطالعه شدند، و در مرحله بعد از میان پرستاران شاغل در این بیمارستانها، نمونه های پژوهش به صورت تصادفی ساده انتخاب و تا تکمیل تعداد نمونه ها که بر اساس فرمول کوکراین ۲۴۷ نفر بدست آمده بود، نمونه گیری ادامه پیدا کرد. جمع آوری داده ها با استفاده از پرسشنامه هوش شخص گاردنر، پرسشنامه همدلی جفرسون و پرسشنامه صلاحیت بالینی پرستاران صورت گرفت. در این پژوهش تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS۲۱ وآزمون های تی مستقل و جدول انالیز واریانس و ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون خطی صورت گرفته است نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد در مدل رگرسیون خطی ضریب متغیر صلاحیت بالینی با هوش شخصی و همدلی رابطه معنی داری دارد و به ازای هر واحد افزایش در متغیر هوش شخصی ، به شرط ثابت بودن بقیه متغیرها میزان صلاحیت بالینی به مقدار ۰,۲۱۶ افزایش می یابد. هوش شخصی ارتباط مستقیم و معنی داری با ضریب ۰,۳۴۰ با متغیر صلاحیت بالینی و متغیر ارتباط همدلی ارتباط مستقیم و معنی داری با ضریب ۰,۶۵۰ با متغیر صلاحیت بالینی دارد.

کلیدواژه ها:

صلاحیت بالینی ، هوش شخصی گاردنر ، همدلی