تاثیر مشاهده، تصویرسازی و اجرای حرکت بر فعالیت سیستم عصبی خودکار و توانایی تصویرسازی

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر مشاهده، تصویرسازی و اجرای حرکت بر شاخص ‎های روان‎ فیزیولوژیک و توانایی تصویرسازی بود. شرکت­ کنندگان به چهار گروه ۱۰ نفره (تصویرسازی جنبشی حرکت، تصویرسازی بینایی حرکت، مشاهده حرکت و اجرای حرکت) تقسیم شدند. در پیش ­آزمون، شرکت­کنندگان، بندهای پرسش­نامه تصویرسازی حرکتی اصلاح شده را تصویرسازی کردند. حین تصویرسازی، شاخص­ های روان ‎فیزیولوژیک آنها ثبت شد. شرکت­ کنندگان سهولت تصویرسازی را بر اساس همین پرسش­نامه رتبه ­بندی کردند و به ­مدت سه روز بر اساس گروه تمرینی خود به تمرین پرداختند. پس­آزمون همانند پروتکل پیش ­آزمون اجرا شد. آزمون تحلیل کوواریانس یک ­متغیره نشان داد تفاوت معناداری بین نمرات متغیرهای دمای سطحی پوست، ضربان قلب و ریتم تنفس وجود دارد. از سوی دیگر اختلاف معناداری در توانایی تصویرسازی چهار گروه در پس­ آزمون وجود نداشت. بنابراین به نظر می­ رسد هر چهار روش به یک میزان در توانایی تصویرسازی اثرگذار هستند.

کلیدواژه ها:

ارزی کارکردی ، توانایی تصویرسازی ، سیستم عصبی خودکار ، شاخص های روان فیزیولوژیک