ضبط ارجح «ی» میانجی در حالت اضافه و همایی با «ها» ی غیر ملفوظ

یکی از مشکلات نگارشی زبان فارسی، کتابت و اظهار نشانه ی اضافه ی اسمی یا وصفی در مورد واژه هایی است که در صورت نوشتاری آن ها «ـه/ه» غیر ملفوظ به کار رفته و به عبارتی، واج پایانی آن ها کسره (ـ) یا مصوت کوتاه «e» به شمار می آید. اختلاف در شیوه ی نگارش صامت میانجی «ی» (y) پس از واژه ی مختوم به «ها»ی ناملفوظ به صورت «ی» کامل پس از «ـه/ه» یا به شکل «یا»ی ابتر (ء) بر روی «هـا»ی ناملفوظ (ـه/ ه) ناشی از دو تفاوت دو نگاه نو و سنتی است. نوشتار حاضر در پی آن است که ضمن تشریح و نقد هر دو دیدگاه، به بررسی سیر تحول تاریخی میانجی «ی»، شناسایی ارزش آوایی آن، و نقش این همخوان میانجی در ساخت و افزایش هجای جدید و در نهایت گزینش نگارش شایسته تر آن بپردازد تا شاید با پذیرش نتیجه ی پژوهش حاضر، شاهد کتابت واحدی از آن در همه ی منابع مکتوب و رسانه های نوشتاری (کتاب، رساله، مقاله، روزنامه، مجله، نوشته های الکترونیکی و ...) باشیم.

کلیدواژه ها:

خط فارسی ، واج ، صامت میانجی ، مصوت ، هجا ، اضافه ، های غیر ملفوظ ، یای میانجی ، یای ابتر ، یای ملینه