بررسی مقادیر زمان سرویس در روشهای مختلف اخذ عوارض جاده ای و تاثیر آنها بر ظرفیت ایستگاههای عوارضی

امروزه منابع مالی دولتهای در حدی نیست که سرمایه گذاری مورد نیاز برای توسعه زیرساختهای حمل ونقلی را تامین نماید دراین ارتباط اخذ عوارض جاده ای روشی رایج جهت جبران کمبود منابع مالی از طریق جلب سرمایه گذاری بخش خصوصی و بازگشت سرمایه گذاری انجام شده ازطریق پرداخت عوارض از سوی استفاده کنندگان در طول دوره معینی از دوره بهره برداری از آنها می باشد با توجه به محدودیت ها و مشکلات اخذ عوارض به طریق دستی در طول دو دهه اخیر روشهای جدیدی جهت تسهیل اخذ عوارض معرفی شده اند که از این میان می توان به روشهای پرداخت وجه با ماشینه ای خودکار ونیز روشهای مختلف پرداخت الکترونیکی یا Electronic Toll Collection) ETC اشاره نمود یکی از پارامترهای اساسی کهدر مطالعات مربوط به برنامه ریزی و طراحی ایستگاههای عوارضی مبتنی بر یک یا ترکیبی از روشهای مختلف اخذ عوارض مورد نیاز می باشد زمان سرویس دهی dwelling time می باشد که در روشهای مختلف متفاوت بوده و تاثیری مهمی برظرفیت ایستگاه عوارضی تعدادخطوط و مساحت مورد نیاز ایستگاه زمان تاخیر وارده به مسافرین طول صفهای حاصله و تاثیرات زیست محیطی ایستگاه دارد

کلیدواژه ها:

ایستگاه اخذ عوارض ، روشهای اخذ عوارض ، زمان سرویس در ایستگاه عوارضی ، ظرفیت ایستگاه عوارضی ، روشهای الکترونیکی اخذ عوارض