بررسی و مروری بر چند ویژگی شعری در اشعار شفیعی کدکنی

اشعار هر شاعری نشانگر احساسات درونی او است و هرآنچه از درونش ظهور می کند بر قلم می آورد. محمدرضا شفیعی کدکنی به عنوان یک اسطوره، پیوند بسیار نزدیکی با هنر، به ویژه شعر دارد و در فرهنگ و تمدن این مرز و بوم ریشه دوانده است و با اشعار خود توانسته حیات فرهنگ و تمدن را در ایران زنده نگه دارد. این مقاله به بررسی و مروری بر چند ویژگی شعری از جمله نوستالژی و غم غربت، مکاتب، سنت و میراث فرهنگی، تصویرهای متنوع شعری، تشبیه و خیال پردازی، عشق و طبیعت، موسیقی شعر، آزادی اندیشی و اخلاق، تلمیح، عاطفه و احساس و شعر اجتماعی و سیاسی در اشعار شفیعی کدکنی می پردازد. و ذهن خواننده را به این ویژگی ها در شعر او آشنا می کند. شفیعی در اشعارش به اندوه دوری از وطن (بهشت خاطره) خود که رکنی اساسی در نوستالژی است، از تکنیک فراهنجاری واژگانی جهت ابداع واژه و ترکیبات بدیع، از شعر به عنوان مهمترین رسانه فرهنگی زمینه ساز برای پیروزی انقلاب، از خیال پردازی، الهام گرفتن از عشق و طبیعت ایجاد فضای آزادی خواهی و استبداد ستیزی و ترغیب مردم به مبارزه فکری و عملی با بیداد حاکم بر جامعه اشاره می کند و جامعه را با اندیشه های خود آشنا و آگاه می سازد.