بررسی ادبیات وصیتنامهنویسی در دوره جاهلی و دوره نخست اسلامی (با تکیه بر وصیتنامه عبد شمس بن وائل و ابوبکر بن ابی قحافه)

وصیتنامه به عنوان فنی از فنون خطابه و به عنوان متنی ادبی، بخش جداییناپذیر از یک بافت فرهنگی گسترده است که بررسی آن میتواند ما را در شناخت فرهنگ، ایدئولوژی و باورهای حاکم بر جامعه رهنمون سازد. ساختار وصیتنامههای دوره جاهلی دلالت بر فقدان ادبیات نوشتاری، تکیه بر ذهن شفاهی و روایی، فقدان تمرکز قدرت سیاسی، اعتماد بر تجربههای شخصی در قالب امثال و حکم و... دارد؛ همانگونه که ساختار وصیتنامههای عصر نخست اسلامی بر بروز رگههایی از مخالفت با اسلوب جاهلی و حاکمیت تدریجی ایدئولوژی و جهانبینی اسلامی دلالت دارد. مقایسه دو متن از وصیتنامههای مربوط به امر خلافت از دورههای جاهلی و اسلامی، یکی از عبد شمس[i] و دیگری از ابوبکر، در این مقاله، مبین این نکته است که اگرچه اسلوب قرآنی، وصیت ابوبکر را تحت تاثیر خود قرار داده است، اما میتوان دریافت که هنوز اسلوب و معنی در این وصیت صبغه جاهلی داشته و این امر دلالت بر این نکته با اهمیت دارد که مساله خلافت در نزد ابوبکر به عنوان یک مساله برون متنی، با اسلوب و معنای جاهلی این وصیتنامه مرتبط بوده و بر اساس ارزشها و ایدئولوژی دوره جاهلی انجام پذیرفته است. [i]- عبد شمس بن وائل بن غوث، از پادشاهان حمیری یمن و از اعراب قحطانی پیش از اسلام است. (ناصیف، ۱۴۱۵: ص۳۲-۳۱)

کلیدواژه ها:

خطابه ، ادبیات وصیتنامه ، وصیتنامه خلافت ، ابوبکر ، عبد شمس