فرایند «باهمآیی» در شعر سبک آذربایجانی

«باهمآیی» در کلام ادبی، حاصل تداعی ذهنی و ابداع ارتباطات هنری و زبانی میان اجزای کلام در دو محور همنشینی و جانشینی است. در زبان عادی و رسمی، باهمآیی، یکی از شروط لازم برای انسجام و معنیدار بودن کلام است، اما در زبان ادبی، انواع خلاقیتها و ابتکارات زیباییشناختی است که منجر به ظهور انواع باهمآییها در سخن میشود. بدین جهت، انواع و دایره باهمآییها در زبان ادبی بسیار گستردهتر و متنوعتر از باهمآییها در زبان عادی است. یکی از مهمترین و پربسامدترین مختصات سطح زبانی و ادبی شعر سبک آذربایجانی، وجود تناسب و ارتباطات گسترده در شبکه کلمات و تصاویر و آواها و مفاهیم بهکار رفته در هر بیت است. این مقاله، انواع باهمآییها را در شعر شاعران شاخص سبک آذربایجانی (خاقانی، نظامی، فلکی، مجیرالدین، مهستی) بازجسته است.  

کلیدواژه ها:

باهمآیی ، تداعی ، محور همنشینی ، سبک آذربایجانی ، تناسب