تاثیر محدودیت منابع آب بر تنشهای هیدروپلیتیک (نمونه موردی: حوضه آبریز مرکزی ایران با تاکید بر حوضه آبریز زایندهرود)

هیدروپلیتیک یکی از گرایشهای جغرافیای سیاسی است که به مطالعه نقش آب در رفتارهای سیاسی در مقیاسهای گوناگون میپردازد. ایران از جمله کشورهای است که بهدلیل قرارگرفتن در مناطق خشک و نیمهخشک جهان و پراکنش نامناسب زمانی و مکانی بارشها با کمبود آب روبهرو بوده است. در این میان، حوضه آبریز زایندهرود با داشتن بزرگترین رود حوضه آبریز مرکزی کشور، تامینکننده آب بخشی از استانهای اصفهان، چهارمحال بختیاری و یزد است و با داشتن توان بالای کشاورزی و گردشگری و نیز در برگرفتن قطب جمعیتی و صنعتی کشور از اهمیت بالایی برخوردار است. این عوامل سبب شده است تا نیاز آبی در این حوضه بین آبریزنشینان و دیگر بهرهمندان از آن، افزایش یابد تا آنجا که منجر به درگیری و تنش نیز شده است. پژوهش حاضر بر این فرض استوار است که با رشد و گسترش صنعت و سکونتگاهها و همه عوامل محدودیتزای منابع آبی، تنشهای برخاسته از کمبود منابع آبی افزایش خواهد یافت. دادهها و اطلاعات مورد نیاز این پژوهش به روش کتابخانهای و میدانی گردآوری شده است. نتایج حاصل گویای آن است که رشد جمعیت و شهرنشینی، رشد صنایع، تغییر اقلیم و ناپایداریهای آن، برداشت بیرویه از آبهای زیرزمینی و کشاورزی سنتی، از مهمترین عوامل محدودکننده آب و بهدنبال آن باعث تنش در این حوضه شده است. از اینرو، سرانه آبی زایندهرود کاهش چشمگیری داشته است که بر تشدید کمبود آب میافزاید و این بحران هیدروپلیتیکی میتواند با پیامدهای اقتصادی، اجتماعی و زیستمحیطی خود، امنیت ملی را به مخاطره افکند.

کلیدواژه ها:

ژئوپلیتیک ، هیدروپلیتیک ، بحران آب ، حوضه آبریز زایندهرود