ارزیابی عوامل مؤثر بر مویینگی بتن به عنوان شاخص اصلی پایایی در مناطق ساحلی

در سازه های بتنی واقع در مناطق ساحلی پایایی بتن به عنوان کلیدی ترین عامل در افزایش عمر مفید سازه به حساب می آید. آزمایشهای متعددی برای ارزیابی پایایی بتن پیشنهاد گردیده اند. مثلاً از مدتها پیش نفوذ پذیری بتن به عنوان عامل اصلی تعیین دوام آن به حساب آمده است به عبارتی هر چه میزان نفوذپذیری بتن کمتر باشد می توان نفوذ عوامل تهاجمی به توده آن و شروع واکنشهای تخریبی را کندتر عنوان نمود. لیکن از چند سال پیش بحث دوام بتن در مناطق ساحلی توسط یک تیم تخصصی مقیم در کشورهای حاشیه خلیج فارس مورد ارزیابی قرار گرفت. تحقیقات چند ساله این گروه منجر به تدوین آیین نامه ای گردید که اندیس مویینگی بتن را حیاتی ترین عنصر در دوام سازه اعلام داشت. آزمایش مورد اشاره با نامآزمایش دوام 30:180 به سرعت در حال توسعه و گسترش در پروژه های دریایی بین المللی است و به احتمال قوی به زودی جایگزین (و یا مکمل) آزمایش های مشابه خواهد گردید. در ساخت اسکله شهید رجایی بندرعباس (بزرگترین مجتمع بندری کشور) آزمایشهای کنترلی دقیقی جهت محدود نمودن اندیس مویینگی بتن انجام شده و نتایج کاملاً رضایت بخش بوده است. در این تحقیق ضمن معرفی آزمایش دوام 30:180 ، با بررسی طرحهای مختلف اختلاط بتن تهیه شده در آزمایشگاه و نمونه برداریهای متعدد از بتن به کار رفته در ساخت دیواره بتنی دیافراگمی اسکله شهید رجایی بندرعباس و نیز سایر سازه های بتنی در حال اجرا در استان هرمزگان کوشش گردیده است ضمن ارزیابی عوامل مؤثر بر میزان اندیس مویینگی بتن، توصیه های راهبردی در جهت کاهش مویینگی و نتیجتاً افزایش پایایی بتن در مناطق ساحلی ارائه گردد.

کلیدواژه ها:

بتن ، مویینگی ، خاکستر بادی ، آب به سیمان ، آزمایش دوام 30:180 ، پایایی