میزان امیدواری بین مادران کودکان عادی و استثنایی (مطالعه موردی: شهر شیراز)

امیدواری در تمام ابعاد زندگی ضروری باشد. امید به معنای توانایی باور به داشتن احساس بهتر، در آینده میباشد و عامل موثری برای مقابله با فشارهای روانی و داشتن عملکرد مناسب در زندگی است. امید به عنوان یکی از منابع مقابله ی انسان در سازگاری با مشکلات و حتی بیماریهای صعب العلاج در نظر گرفته میشود. حضور فرزندان به سبب مسائلی که به همراه دارد ممکن است موجب تعمیق روابط زوجین یا کاهش رضایت یا عدم رضایت و امیدواری در زندگی گردد. روش تحقیق در این پژوهش از نوع روش پیمایشی با استفاده از پرسشنامه بوده و جز تحقیقات کاربردی محسوب میگردد. نمونه آماری این پژوهش برابر ۲۰۰ نفر از مادران دارای کودک عادی و استثنایی ساکن در شهر شیراز بوده که در این پژوهش به سوالات پرسشنامه پاسخ داده اند. یافته های این پژوهش نشان میدهند که: میزان امیدواری در بین مادران دارای کودک عادی و مادران دارای کودک استثنایی، دارای تفاوت معناداری میباشد. مادران دارای کودک عادی دارای میانگین امیدواری بیشتری نسبت به مادران دارای کودک استثنایی بودهاند و دارای تفاوت میانگینی برابر با ۶/۶۹ نمره هستند که این میزان از لحاظ آماری یک تفاوت معنادار گزارش شده است.

کلیدواژه ها:

امیدواری ، کودکان عادی ، کودکان استثنایی ، شیراز.