مروری نقادانه بر مدل های جامعه پذیری حرفه ای دانشجویان علوم سلامت

پروفشنالیسم سنگ زیر بنا، و عامل اصلی تحکیم و تداوم قرارداد اجتماعی بین حرفه و جامعه است( Cruess and Cruess, .(۲۰۰۴; Spiwak, ۲۰۱۴ تداوم این قرارداد اجتماعی، مستلزم برآورده نمودن انتظارات جامعه، و حفظ اعتماد جامعه به دریافت خدمات حرفه ای مورد انتظار است(.(Becker, ۲۰۱۵; Mughal and Mughal, ۲۰۱۶در سیستم درمانی فعلی، تعدد وظایف متفاوت پزشکان از یک سو، و پیچیدگی های روزافزون آموزش پزشکی از سوی دیگر، منجر به امحا تدریجی جنبه های انسان گرایانه پزشکی گردیده است(.(Afshar, ۲۰۱۶در طی چند دهه اخیر، بروز رفتارهای غیر حرفه ای و تضعیف ارتباط موثر بین ارائه دهندگان خدمات سلامت و دریافت کنندگان این خدمات که تبعات آن کاهش کیفیت مراقبت از بیماران، و سلامت جامعه است((Razzaghi and Afshar, ۲۰۱۶، منجر به سست شدن این قرارداد اجتماعی، و به تبع آن تضعیف نسبی جایگاه حرفه پزشکی در جامعه، گردیده است. از این رو، توجه به ماهیت پروفشنالیسم پزشکی، و لزوم برنامه ریزی صحیح برای آموزش و ارزیابی آن، مدت هاست که به عنوان یکی از مهمترین الویت های تحقیقاتی، مورد توجه بسیاری از محققین حوزه آموزش پزشکی می باشد (Cruess and Cruess, ۱۹۹۷; .Sivalingam, ۲۰۰۴; Cruess et al, ۲۰۱۵)اما علیرغم تحقیقات انجام شده طی دو ده ه اخیر پیرامون ارائه مداخلات آموزشی برای تحقق این پیامد مهم (Seifrabei, ۲۰۱۶; Afshar, ۲۰۱۷ ; Yazdani et al, ۲۰۱۹ ) و با وجود آموزش دروسی چون اخلاق پزشکی، و انتقال مفاهیم پایه مربوطه به دانشجویان، چنین آموزش هایی تا کنون توانایی تضمین درونی نمودن ارزش های حرفه پزشکی را نداشته (Yazdani et al, ۲۰۱۵)، و هنوز نتایج دلخواه و مورد انتظار که همانا بروز و نمود رفتار حرفه ای در عملکرد فارغ التحصیلان است، مشاهده نمی شود((Beagan, ۲۰۰۱در این راستا، بسیاری از دست اندر کاران آموزش پزشکی، حصول پروفشنالیسم پزشکی را، در گرو حمایت از توسعه صلاحیت و شکل گیری هویت حرفه ای مطلوب دانشجویان می دانند( .(Cooke et al, ۲۰۱۰; Cruess et al, ۲۰۱۴در حقیقت، توسعه صلاحیت و جامعه پذیری حرفه ای، دو فرایند عمده زیربنایی هستند که دانشجویان و علاقمندان به عضویت در جوامع حرفه ای، در طی دوره رسمی آموزش برای حرفه با آن مواجه اند.طبق تعریف دپارتمان آموزش ایالات متحده، صلاحیت، به عنوان "ترکیبی از مهارت ها ، توانایی ها و دانش مورد نیاز برای انجام یک کار خاص" تعریف شده است (Jones, ۲۰۰۲)؛ حال آنکه جامعه پذیری حرفه ای، ارزش ها، هنجارها، و دیدگاه های خاص حرفه را انتقال می دهد و زمینه مشترکی را برای شکل دادن به شیوه های انجام کار، و امکان برقراری ارتباط موثر اعضای حرفه فراهم می نماید (Blais, ۲۰۰۲)