رابطه درد مزمن و فاجعهانگاری درد با شاخص توده بدنی: نقش میانجی رفتارهای خوردن

هدف: هدف از این مطالعه بررسی نقش میانجی رفتارهای خوردن در رابطه بین درد مزمن و فاجعهانگاری درد با شاخص توده بدنی در افراد دارای درد مزمن بود. روش: روش پژوهش همبستگی و جامعه آماری زنان و مردان مبتلا به درد مزمن مراجعهکننده به بخشهای ارتوپدی، فیزیوتراپی، مغز و اعصاب بیمارستان الغدیر و متخصصان ارتوپدی درمانگاه فرحبخش شهر تهران در بهار، تابستان، و پاییز ۱۳۹۸ بود که ۴۰۰ نفر از آن­ها به روش نمونهگیری هدفمند انتخاب شده و در پژوهش شرکت کردند. دادهها با استفاده از محاسبه شاخص توده بدنی شرکتکنندگان و پرسشنامههای رفتار خوردن داچ (فناشتراین، فریجرز، برگرز و دیفارس، ۱۹۸۶)، درد مزمن (ونکورف و همکاران، ۱۹۹۰) و مقیاس فاجعهانگاری درد (سالیوان، بیشاپ و پیویک، ۱۹۹۵)، جمعآوری و با استفاد از مدلیابی معادلات ساختاری در نرمافزار Amos۲۱ تحلیل شدند. یافتهها: نتایج نشان داد که مدل با دادههای مشاهده­شده برازش مطلوب دارد (df۲c ۹۰/۰و  RMSEA< ۰۸/۰). بررسی ضرایب مسیر نشان داد درد (۳۰۳/۰=β، ۰۰۱/۰P=) و فاجعهانگاری درد (۱۴۹/۰-=β، ۰۰۱/۰P=) اثر مستقیم معناداری بر شاخص توده بدنی دارند. اثر غیرمستقیم درد (۱۴۸/۰=β، ۰۰۱/۰P=) و فاجعهانگاری درد (۱۵۳/۰=β، ۰۰۱/۰P=) بر شاخص توده بدنی  معنادار است. درد مزمن، فاجعهانگاری درد و رفتارهای خوردن ۵/۳۰% از واریانس شاخص توده بدنی را تبیین کردند. نتیجهگیری: تعامل بین تجربه درد و فاجعه­ انگاری درد با رفتارهای خوردن بر شاخص توده بدنی تاثیر می­ گذارد.

کلیدواژه ها:

رفتارهای خوردن ، درد مزمن ، فاجعهانگاری درد ، شاخص توده بدنی