بررسی معماری بومی شیراز از منظر پایداری اجتماعی

معماری بومی نمادیست ملموس از نیازها و ارزشهای جامعه و جهان بینی که میان معماری بومی با محیط (فرهنگی، زیستی و ...) مطابقتی وجوددارد و از عوامل ب ه وجودآورنده ضوابط در معماری بوم ی میتوان به قراردادهای اجتماعی که محیط فرهنگی و محیط فیزیکی آنها در بستر موردنظر از عوامل بوجودآورنده آنند، اشاره کرد. معماری بومی از بطن محیط طبیعی خود و محیط زیست انسانی طی فرآیندی سر برون می آورد. دراین میان که این محیط موجب فرهنگ سازی و فرهنگ پذیری و شکل پذیری رفتارها و تعاملات اجتماعی میشود را می توان در پایداری اجتماعیمورد بررسی قرار داد. جنبه ای از معماری پایدار وجود دارد که پایداری اجتماعی است که چون معماری پایدار که نسبت به ویژگی ها، شرایط محیطیو مکانی پاسخگو بوده و در راستای ایجاد شرایط محیطی مناسب از قابلیت های بستر خود بهره می برد. از جمله اصول پایداری اجتماعی: زیباشناسی، راحتی و آسایش ، امنیت و هویت اجتماعی است. آنچه را که توجه به این مقوله منجر میشود، ایجاد حس مکان و تعلق خاطر به محیطمی باشد. هدف این پژوهش هم نشینی معماری بومی و معماری پایدار اجتماعی است که نتیجه آن وجود امنیت، تعاملات اجتماعی، نفوذپذیری ودرهم تنیدگی معماری و کاربری ها می باشد. روش گردآوردی اطلاعات به صورت کتابخانه ای و همچنین روش تحقیق این پژوهش به صورتتوصیفی_تحلیلی می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، پایداری اجتماعی ، فرهنگ ، شیراز