تاثیر نظریه کنش ارتباطی بر طراحی مکان های عمومی

تجربیات اجتماعی انسان با زیست او در مکان ها و تحت تاثیر آنها شکل می گیرد. در شهرها نیز مکان های عمومی، ظرفی برای تجربهزندگی اجتماعی شهروندان محسوب می شوند. امروزه علیرغم افزایش جمعیت شهرها، میل به زندگی خصوصی در میان شهروندانبیشتر شده است، به این ترتیب مکان های عمومی شهر روزب هروز از جمعیت فعال، خالی می شوند. در طی نیم قرن گذشته با توسعهجوامع سرمایه داری جدید و غالب شدن نگاه فنی- ابزاری و همچنین نگاه مصرف گرایانه بر تمام حوزه های زندگی اجتماعی به خصوصمکان های عمومی؛ کنش ارتباطی تضعیف و جهان- زیست انسان ها که حاصل روابط آنها با یکدیگر و شناخت انسان ها از پدیده هایپیرامون مبنی بر ادراک مشترک و وفاق جمعی است، محدود شده است. از این رو ضرورت پرداختن به موضوع مکان های شهریبیش از پیش احساس می شود. روش تحقیق در این پژوهش قیاسی و استنتاجی است که با جمع آوری داده های نظری به روش اسنادیو کتابخانه ای براساس نظریه کنش ارتباطی هابرماس، به شناخت مکان های عمومی شهری می پردازد. سپس "مکان" به عنوان فضایزیسته و بستری جهت نیل به کنش ارتباطی از منظر نظریه پردازان معماری، مورد تاکید قرار می گیرد. همچنین از طریق استدلالو استنتاج صورت گرفته، چهار عامل؛ حضور انسان، عناصر احساسی، عناصر ادراکی و زمان انضمامی، به عنوان مولفه های موثر درساخت مکان عمومی در فضای شهری مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد تا منجر به تقویت کنش ارتباطی گردد.

کلیدواژه ها:

کنش ارتباطی ، جهان- زیست ، مکان ، حضور انسان ، عناصر احساسی ، عناصر ادراکی ، زمان انضمامی