تبیین مدل ساختاری پایداری اجتماعی و هویت مکانی در منازل سکونتگاه های پیراشهری مورد: مجتمع مسکونی سازمانی ارتش در چابهار و کنارک

در منازل مسکونی سازمانی موجود در کشور، به دلیل عدم توجه به نیازهای اقوام و گروههای گوناگون و مساعد نبودن شرایط ایجاد تعامل میان ساکنین، دچار یک خلا بزرگ در ایجاد تعلق مکانی و پایداری اجتماعی شدهاند. در راستای بهبود این شرایط مستلزم بهرهگیری از چارچوب نظری و تدوین شاخصها و مولفههای شهرسازانه برای ارتقا هویت مکانی و پایداری اجتماعی میباشیم. به این منظور ابتدا بر اساس مطالعات مبانی نظری، به ساختار یک مدل تجربی نائل شده و سپس با بهرهگیری از نقطه نظرات صاحبان اندیشه در رشتههای طراحی شهری و معماری و همچنین ۱۵۰ خانوار پرسنل نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران که در منازل سازمانی واقع در سواحل دریای عمان حضور دارند، به دنبال اثبات مدل برآمده که به این منظور از روش تحلیل عاملی، شاخصهای ارزیابیشده در ساختار مدل را بررسی کرده و از نرمافزارهای SPSS و AMOS برای تحلیل مسیر بهره گرفته و مدلی براساس روابط میان این عوامل و ضرایب همبستگی آنها تدوین و پایش شد. بر این اساس شاخصها در ۲ گروه اصلی هویت مکانی و پایداری اجتماعی قرار گرفتند که بر اساس کیفیت و رضایت از زندگی در دستیابی به یک طراحی شهری مطلوب همبستگی آن­ها مورد تائید قرار گرفت. افزایش کیفیت فضاهای شهری و طراحی مناسب منظر شهری بتواند زمینه حضور ساکنان را در سطح شهر فراهم سازد. درنتیجه سرزندگی و نشاط ناشی از حضور شهروندان در رشد اجتماعی و فرهنگی جامعه و احساس هویت شهروندی و مکانی موثر خواهد بود

کلیدواژه ها:

هویت مکانی ، پایداری اجتماعی ، حس مکان ، سرمایه اجتماعی ، رضایت از زندگی