اثربخشی درمان فراشناختی بر کاهش نشانههای فرانگرانی و آمیختگی فکر در مبتلایان به اختلال اضطراب فراگیر مراجعهکننده به یک بیمارستان نظامی

مقدمه: اختلال اضطراب فراگیر به صورت اضطراب افراطی و نگرانی ذهنی غیر قابل کنترل تعریف می­شود. این اختلال ممکن است عواملی فراتر، از جمله فرانگرانی و آمیختگی فکر را نیز شامل گردد. روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه کارآزمایی بالینی از نوع شبه آزمایشی است و در آن از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. جامعه آماری شامل کلیه مراجعین با تشخیص اختلال اضطراب فراگیر مراجعهکننده به یکی از بیمارستانهای نظامی می­باشد که از بین آنان، ۲۴ نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی، انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه فرانگرانی (MWQ)، پرسشنامه آمیختگی فکر(TFI) و پروتکل درمان فراشناختی (MCT) بود و داده­ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس چند متغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته­ ها: نتایج نشان دادند که فراشناخت درمانی در کاهش فرانگرانی و آمیختگی فکر مبتلایان به اختلال اضطراب فراگیر تاثیر دارد. بر مبنای تحلیل نتایج، میزان ۵۴۶/۰ از واریانس کاهش فرانگرانی و همچنین میزان ۳۶۲/۰ از واریانس کاهش آمیختگی فکر در پس­آزمون توسط فراشناخت درمانی تبیین شده است و اثر معنی­دار عامل بین­آزمودنی­های گروه آزمایش تایید می­شود. نتیجه گیری: تکنیک های فراشناختی، موجب کاهش افکار منفی اتوماتیک و نگرش های ناکارآمد گردیده که زمینه­ی کاهش فرانگرانی را فراهم می­کند. همچنین فراشناخت­درمانی موجب اصلاح سوگیری­های شناختی شده و منجر به کاهش آمیختگی فکر می­گردد. لذا مهمترین اشاره­ی پژوهش در مبتلایان به اختلال اضطراب فراگیراین است که درمانگران باید سعی کنند این روش درمانی را به عنوان یک درمان روانشناختی در این حوزه مورد توجه بیشتر قرار دهند.

کلیدواژه ها:

anxiety disorders ، cognitive therapy ، worry ، thought ، اختلالات اضطرابی ، شناخت درمانی ، نگرانی ، فکر