رواسازی و اعتباریابی پرسشنامه خودشیفتگی در فضای مجازی (ONPI) در نمونه ایرانی

هدف از این پژوهش رواسازی و اعتباریابی پرسشنامه خودشیفتگی در فضای مجازی (ONPI) در نمونه ایرانی بود. این پژوهش ازنظر هدف کاربردی و ازنظر روششناسی در زمره پژوهشهای توصیفی از نوع پیمایشی است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه افراد ۱۸ تا ۵۰ ساله فعال در فضای مجازی ساکن شهر تهران در سال ۱۳۹۸ بود. جهت نمونهگیری تعداد ۴۰۰ نفر (۲۰۰ زن و ۲۰۰ مرد) با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند. ابتدا پرسشنامه خودشیفتگی در فضای مجازی (ONPI) به زبان فارسی ترجمه شد و روایی محتوایی آن توسط اساتید روانشناسی و مشاوره تائید شد. پس از جمعآوری نمونههای مورد نیاز اعتباریابی این ابزار با استفاده از نرمافزار SPSS-۲۳ به شیوه آلفای کرونباخ برای مولفههای قدرت نفوذ (۷۵۸/۰=α)، خودبسندگی (۷۶۷/۰=α)، برتریجویی (۷۱۲/۰=α)، خودنمایی (۷۶۴/۰=α)، بهرهکشی (۷۵۴/۰=α)، مغرور بودن (۷۰۵/۰=α)، استحقاق داشتن (۷۱۴/۰=α) و برای کل پرسشنامه (۸۳۸/۰=α) گزارش شد. روایی سازه این ابزار نیز با استفاده از تحلیل عاملی اکتشافی نشان داد که دادههای حاصل با مدل ۷ عاملی از برازش نسبتا خوبی برخوردار است. پس از بررسی روایی و اعتباریابی ابزار نمرات هنجار پرسشنامه برای هر دامنهای از نمرات با استفاده از نرمافزار Jmetrik-۴.۱.۱ گزارش شدند. نتیجه آنکه با توجه به اینکه رفتارهایی که افراد در دنیای مجازی از خود بروز میدهند متفاوت از دنیای واقعی است این ابزار میتواند بهعنوان ابزاری مناسب جهت سنجش خودشیفتگی مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

اعتباریابی ، پرسشنامه خودشیفتگی ، روایی ، فضای مجازی