عبرتهای قصههای قرآنی

در قرآن، فلسفهی قصهپردازی جز قصهی فلسفهپردازی نیست. اگر فلسفهورزی، آغاز «حیرت»، «دعوت»، «فکرت» و«عبرت» باشد، قصهها در این کتاب پاک، سراسر دعوت به این مربع بوده است. قرآن بهمانند کتابی حامل و واجد «معنا» نمیتوانسته از کنار قصهپردازی و قصهگویی بیتفاوت بگذرد،زیرا قصهها در قرآن سراسر و سرتاسر حکایتها و وقایع تاریخیاند، خالی از خیال و عاری از ایماژ آنسان که در قصههای متعارف دیده میشود و گوهری که از دل صدف قصهها بیرون میجهد همان عبرت است.

کلیدواژه ها:

قرآن ، قصه ، حکایت ، عبرت ، پیامبر