مقاله پژوهشی: سیاستگذاری صنعتی جهت ارتقای قابلیت های صنایع دفاعی راهبردی

سیاستهای صنعت دفاعی یکی از مهم­ترین شاخههای سیاست صنعتی کشورهاست و سیاست صنعتی، خود یکی از شاخههای سیاست عمومی محسوب میشود. سیاست صنعتی، شیوههای مختلف دخالت دولت در عرصه صنعت و فناوری است که به­صورت هماهنگشده و آگاهانه، برای پیشرفت در توسعه صنعتی اعمال میشود. در این بین ناهنجاریهای رفتاری بخش صنعت در مجموعه اقتصاد کشور از دو حوزه متفاوت ناشی میشود. نخست از کندی مناسبات درونی و دوم از ناهماهنگیها با اقتضائات محیط پیرامونی آن. این مقاله بر آن است تا راهنمایی برای سیاستگذاران صنعتی بوده و با انجام یک موردکاوی واقعی، سیاست­های صنعتی آن­ را تشریح نماید. در این مسیر بر اساس یک الگوی مفهومی دو مرحلهای، ابتدا به ترسیم وضیعت مطلوب سیاستگذاری بر اساس آثار علمی پرداخته شده و در مرحله دوم سیاست­های پیشنهادی برای سازمان­های صنعتی فعال در عرصه دفاعی را ارائه کردهایم که عبارتنداز: «اتخاذ سیاست هسته و شبکه»، «ایجاد اتحاد راهبردی با صنایع همسوی داخلی و تحکیم پیوندهای حیاتی» و «نگاه پلتفرمی (خانواده محصول) به مقوله طراحی و تولید محصولات و سامانهها». منطق استفاده شده در این تحقیق «تحلیل دادهبنیاد» بوده و از بین چهار رویکرد مختلف آن با توجه به اقتضائات پژوهش، رویکرد گلیزر و استراوس انتخاب شد. یافته­ها و نوآوری اصلی مقاله، سیاست­های پیشنهادی بوده که در انتهای مقاله تبیین و تشریح شده است.

کلیدواژه ها:

سیاست صنعتی ، سازمانهای دولتی ، صنایع دفاعی ، قابلیتها