تجسس و ورود به حریم خصوصی کارکنان نیروهای مسلح از منظر فقه و حقوق
محل انتشار: پژوهش های حفاظتی-امنیتی، دوره: 8، شماره: 31
سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 528
فایل این مقاله در 26 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JPAS-8-31_006
تاریخ نمایه سازی: 7 اردیبهشت 1400
چکیده مقاله:
چکیده ضرورت رعایت حریم خصوصی از امور بدیهی است و آموزههای منابع دینی، حاکی از ممنوعیت تجسس و ورود به حریم خصوصی است. از سوی دیگر، برای صیانت کارکنان نیروهای مسلح و نظام، در برخی موارد تجسس و ورود به حریم افراد لازم است و درنتیجه در برخی موارد، بین حقوق افراد و سازمان تزاحم به وجود میآید و در پی آن، این سوال مطرح میشود که «تجسس و ورود به حریم خصوصی کارکنان نیروهای مسلح آیا جایز است؟»، «و درصورت جایز بودن، حدودوثغور آن کدام است؟». نگارندگان با استفاده از منابع کتابخانهای و توصیف و تحلیل ادله، به این نتایج رسیدهاند که حکم اولیه تجسس حرمت است، اما حکم ثانویه آن با توجه به اقسام آن، در برخی موارد جایز و در برخی موارد حرام است، اما ازآنجاییکه جواز تجسس، مبتنی بر وجود ملاکهای باب تزاحم است؛ ازاینرو، در هرکجا ملاکهای باب تزاحم (وجود مصلحت، احراز اهمیت متعلق تجسس و عدم وجود مندوحه[۱] (چاره و گریز و...)) وجود داشته باشد، تجسس جایز والا حرام است. برایناساس، این مقاله با دستهبندی اقسام تجسس و اهداف آن در نیروهای مسلح، به بررسی وجود یا عدم وجود ملاکهای باب تزاحم در هر یک از اقسام مزبور پرداخته و حکم هر یک را بیان کرده است و در انتها با تاسیس اصل، اثبات نموده که در موارد مشکوکالجواز، باید به اصل عملی حرمت تجسس تمسک نمود. [۱] مندوحه در اصطلاح به معنای قدرت و توانایی شخص مکلف در ادای ماموربه در غیر شرایط اضطرار است. بنابراین در فرض وجود مندوحه، اضطرار محقق نمیشود
کلیدواژه ها:
نویسندگان
حمید قنبری
استادیار فقه و مبانی حقوق اسلامی دانشکده شهید محلاتی