نقش فناوریهای همگرا در ارتقا توان دفاعی جمهوری اسلامی ایران

این تحقیق در پی تبیین نقش آن دسته از فناوریهایی است که با همگرایی خود منجر به ارتقای توان نظامی بومی بهعنوان یکی از مولفههای قدرت و نهایتا بازدارندگی دفاعی جمهوری اسلامی ایران میشود. جامعه آماری این تحقیق در مرحله نخست شامل ۶۳ نفر از خبرگان علمی- تخصصی آگاه به مسایل راهبردی و فناوریهای نوین همگرا در چهار حوزه مختلف آن از سایر دانشگاها و مراکز دولتی بود که گردآوری اطلاعات پیرامون احصای ابعاد اصلی همگرایی انجام شد و سپس در مرحله دوم امر گردآوری اطلاعات از۳۰ نفر از خبرگان نظامی از ودجا، آجا، سپاه پاسداران، دانشگاه عالی دفاع ملی و ستاد کل ن. م انجام شد و نتایج این تحقیق مبین احصای۴ بعد،۱۰ مولفه و۶۳ شاخص، و اثبات هم افزایی و وجود ارتباط، تعامل و رابطه دو سویه بین متغیرهای مستقل ترکیبی زوجی (IC, BI, NC, NI, BC, NB) و متغیرهای ترکیبی سهتایی (BIC, NBI, NIC, NBC) با متغیر وابسته همگرایی (NBIC) بود. نتایج این تحقیق مبین آن است که بهکارگیری فناوریهای همگرا به عنوان فناوریهای حساس، باعث ارتقا توان نظامی و صنایع بومی، امنیت، تجهیزات خودکار و بدون، سرنشین آموزش و محیطهای آموزشی مجازی شبیهسازی شده شناسایی و حفاظت در برابر عوامل شیمیایی، رادیولوژیکی و انفجاری شده و جان سربازان را بهتر از گذشته حفظ می کند.

کلیدواژه ها:

فناوری همگرا ، توان دفاعی ، استحکام ساخت درونی