نقش واسطه‌ای خودشناسی و بهشیاری در رابطه بین نظم‌جویی هیجانی و تکانش‌گری در یک واحد نظامی

مقدمه: این پژوهش با هدف تعیین نقش واسطه­ای خودشناسی و بهشیاری در رابطه بین نظم‌جویی هیجانی و تکانش‌گری بین نظامیان صورت گرفته است. روش: طرح پژوهش از نوع کاربردی و با روش توصیفی ـ همبستگی است. جامعه آماری پژوهش را کلیه نظامیان مرد یک پادگان نظامی شهر تهران در سال 1398 تشکیل می‌دهند که حجم جامعه آماری  برابر 1500  نفر است. حداقل حجم نمونه 200 نفر می‌باشد که با روش نمونه‌گیری تصادفی منظم از پادگان نیروی دریایی تهران انتخاب شدند و از مقیاس‌های خودشناسی انسجامی (قربانی و همکاران، 2008) بهشیاری ماس (براون و رایان، 2003)، نظم‌جویی هیجانی گارنفسکی (گارنفسکی و همکاران، 2001) و تکانش‌گری بارت (بارت و همکاران، 2004) برای جمع‌آوری اطلاعات استفاده شد. به‌منظور توصیف و تحلیل داده‌های خام و ترسیم ماتریس همبستگی از نرم‌افزار SPSS استفاده شد و همچنین جهت تعیین تطابق مدل مفروض با داده‌های مشاهده‌شده و بررسی فرضیه پژوهش از معادلات ساختاری ـ تحلیل مسیر و نرم‌افزار AMOS استفاده شد. در پژوهش حاضر براساس سطح سنجش متغیرها و فرضیه‌های موردنظر، در بخش توصیفی از آماره‌های توصیفی نظیر میانگین، انحراف معیار و نیز جداول توزیع فراوانی و نمودار استفاده شد و در بخش استنباطی نیز از روش آماری تحلیل مسیر براساس تعداد متغیرها استفاده شد. نتایج: یافته‌ها نشان دادند در مدل نهایی همه مسیرهای مستقیم در سطح کم‌تر از 0.01 معنی‌دار هستند و تعامل خودشناسی با تنظیم هیجانات بیشترین نقش واسطه‌ای را در کاهش تکانش‌گری دارد.

کلیدواژه ها:

خودشناسی ، بهشیاری ، نظم‌جویی هیجانی ، تکانش‌گری ، نظامیان