جایگاه عقد وقف در حقوق اسلام و حقوق ایران

وقف، یکی از عقود است که به انشای اراده نیاز دارد و به معنای حبس عین مال و تسبیل منافع آن است. اعمال حقوقی به دو دسته عقد و ایقاع تقسیم میشود، فقها درباره ماهیت حقوقی وقف از حیث عقد یا ایقاع بودن اختلاف نظر دارند: وقف به وقف عام و خاص تقسیم می شود. وقف عام با اعلام اراده واقف و بدون نیاز به قبول واقع میشود؛ وقف خاص به قبول نیاز دارد، ولی در وقف عام، قبول لازم نیست؛ در وقف عام و خاص, قبول شرط است. قانون مدنی ایران مبتنی بر نظر سوم است. درباره مالکیت مال موقوفه، برخی فقها واقف را ما برخی عین موقوفه را متعلق به موقوفعلیه/علیهم و بعضی هم خدا را مالک مال موقوفه میدانند. با بررسی ماهیت حقوقی وقف و وضعیت مالکیت مال موقوفه، ملاحظه میشود که: وقف، عقد است نه ایقاع؛ با تحقق وقف، شخصیت حقوقی جدیدی شکل میگیرد که مالک مال موقوفه است. به این ترتیب حقوق مدنی ایران و فقه امامیه به هم نزدیکتر میشوند. در این پژوهش به روش توصیفی به دنبال بررسی عقد وقف و آثار آن در اسلام و حقوق ایران می باشیم.

کلیدواژه ها:

وقف ، عقد وقف ، حقوق مدنی ، حقوق ایران ، حقوق اسلام