فسخ بیع در حقوق ایران و بین الملل

فسخ موجب توقف کامل اجرای قرارداد میشود و ضمانت اجرای نسبتا شدیدی نیز به شمار میرود، جایگاه و مکانتی ممتاز دارد. در سیستمهای مختلف حقوقی ممکن است در زمان تأثیر فسخ اختلاف نظر وجود داشته باشد اما همگان بر این امر موافق اند که با فسخ قرارداد، طرفین از مسئولیت خویش راجع به آینده خلاصی پیدا میکنند. بر این اساس پژوهش حاضر با عنوان فسخ بیع در حقوق ایران و بین الملل به بررسی فسخ بیع در حقوق می پردازد. روش انجام پژوهش توصیفی-تحلیلی میباشد. نتایج حاصل از پژوهش نشان میدهد که: همینکه عقد منعقد شد آثار حقوقی آن به حکم قانون در روابط طرفین جاری میشود. در اصطلاح حقوقی، فسخ عبارت است از پایان دادن به هستی حقوقی قرارداد به وسیله یکی از طرفین یا شخص ثالث. بدین ترتیب فسخ یک عقد درواقع انشای یک طرفه انحلال آن و ماهیتاً به منزله نوعی ایقاع است. در صورت نقض قرارداد از سوی بایع در موارد خاص و با رعایت پاره ای از شرایط مشخص میتواند قرارداد را فسخ کند؛ اولین و مهمترین سبب فسخ، نقض اساسی قرارداد توسط فروشنده است (بند یک ماده (49؛ لیکن گاه خریدار میتواند بر اساس دلایل مؤثر حاکی از وقوع نقض اساسی در آینده نیز قرارداد را پیشاپیش فسخ کند.

کلیدواژه ها:

فسخ بیع ، فسخ قرارداد در حقوق ایران ، فسخ قرارداد در حقوق بین الملل ، بایع