بررسی رهیافت های فقر از منظر جامعه شناسی فمینیستی و ارایه استراتژی های فقرزدا

در طی سالهای اخیر، شاهد یک چرخش پارادایمی در مفهوم فقر، از تأکید بر »درآمد« به تأکید بر »قابلیتهای اساسی برای تولید زندگی« و از تأکید بر»آمارها و ارقام« به تأکید بر »مشارکت دهی جوامع فقیر در ارزیابی ها« بوده ایم. رویکرد قابلیتی به فقر، ضرورت بررسی این موضوع را از جنبه های غیر درآمدی آن نظیر تبعیض های جنسیتی و قومی و مواردی چون سوءتغذیه کودکان ضروری میداند؛ و بی آنکه بخواهد تأثیر عوامل درآمدی را در فرودستی اقشار مختلف نادیده بینگارد، در عین حال رویکردی عملگراست و راههای خروج از فقر را برای این جوامع جست وجو میکند. به عبارت دیگر اینها همه توصیفاتی هستند از بخشی از ستمی که بر زنان فقیر در نواحی محروم و فقرزدهی جهان به طور عام، و در نواحی حاشیه ای شهرها و روستاها به طور خاص روا داشته میشود. لذا با توجه به اهمیت موضوع این پژوهش با هدف بررسی رهیافت های فقرمطلق و فقرنسبی از منظر جامعه شناسی فمینیستی در قالب یک مطالعه مروری انجام گرفته است. نتایج تحقیق نیز بیانگر آن بود که که فقر زنان صرفا مربوط به درآمد نیست و مواردی چون قدرت، اعتماد، احساس خویش کارآمدی و پذیرش و مشارکت اجتماعی را شامل میشود به طوری که رویه ای دیگر از برنامه ها، استراتژی ها و ارزیابی ها را لازم می آورد. لذا استراتژیهای توانمندسازی زنان برای خروج از فقر و محرومیت،اساساً یکی از آن راهبردهایی است که در قالب این پارادایم جدید، تلاش برای تغییر وضع موجود را هدف اصلی خود قرار داده است.

کلیدواژه ها:

فقر ، جامعه شناسی ، فمینیستی ، استراتژی های فقرزدا