نقش تعدیلگر مدیریت ریسک بنگاه بر رابطه بین محافظه کاری شرطی و غیر شرطی وکیفیت گزارشگری مالی

هدف پژوهش: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تعدیلی مدیریت ریسک بر رابطه بین محافظه کاری شرطی، غیر شرطی وکیفیت گزارشگری مالی می باشد. محافظه کاری در گزارش های مالی عاملی می باشد که توسط آن می توان قابلیت اتکای گزارش های مالی را افزایش داد، که نیاز به تایید و زمان شناخت و ارزیابی های عاقلانه و محتاطانه مدیران را در مورد اموال شرکت نشان خواهد داد و از طرف دیگر، هدف گزارشگری مالی، ارائه اطلاعاتی مفید و سودمند جهت اتخاذ تصمیم های اقتصادی و مالی برای استفاده کنندگان از صورت های مالی شرکت ها می باشد. مدیریت ریسک سازمانی نه تنها بر این نقطه متمرکز است که ریسک سازمان را به حداقل برساند، بلکه همزمان می خواهد فرصت های بالقوه را برای سازمان ایجاد و آنرا به صورت بالفعل در آورد، که احتمال کسب سود و هم چنین جبران جریان های نقدی منفی را به وسیله مدیریت سود افزایش خواهد داد.روش پژوهش: پژوهش حاضر، پژوهشی توصیفی مبتنی بر تحلیل رگرسیون( داده های تابلویی )می باشد. و جامعه آماری پژوهش، کلیه شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران، که با استفاده از روش نمونه گیری حذف سیستماتیک112 شرکت به عنوان نمونه پژوهش انتخاب و در دوره زمانی 8ساله بین سال های1389 الی1396 مورد تحقیق و بررسی قرار گرفتند.نتایج: نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که بین محافظه کاری شرطی وکیفیت گزارشگری مالی رابطه مستقیم و معنادار وجود دارد. هم چنین مدیریت ریسک می تواند این رابطه را تعدیل کند. بین محافظه کاری غیر شرطی وکیفیت گزارشگری مالی رابطه معناداری یافت نشد، ولی مدیریت ریسک در فرضیه آخر پژوهش این رابطه را تعدیل می کند، پس هر چه شرکت به طرف محافظه کاری شرطی حرکت کند، صورت های مالی قابل اعتماد تری خواهد داشت و مدیریت ریسک با توجه به تاثیری که بر گزارشات مالی می گذارد، می تواند گزارشات مالی شفاف تری را به بازار سرمایه ارائه دهد.

کلیدواژه ها:

محافظه کاری شرطی ، محافظه کاری غیر شرطی ، کیفیت گزارشگری مالی ، مدیریت ریسک.