خط مشی گذاری عدالت جنسیتی در تقابل جایگاه شهروند و ساختارهای تخصصی

افراد مختلف، برداشت های متفاوتی از پدیده های یکسان دارند و وجود این ادراکات متفاوت، پایه هایمتفاوتی را برای رفتار افراد شکل می دهند. این تفاوت ادراکی، در سطوح بالاتری مانند سیاستگذاران وبرنامه ریزان کلان یک جامعه، در برنامه ها و سیاست های تقنینی و اجرایی به صورت چرخش های مکرر و متعارضبا تغییر دولت ها و گرایش های نظری سیاستگذاران بروز پیدا کرده و در نتیجه گاه منجر به کوتاهی برد و کم اثربودن برنامه ها می شود؛ چراکه فرآیند خط مشی گذاری در حوزه زنان و آسیب شناسی آن توسط خط مشی گذاران،در اهمیتی که به بدنه اجتماعی یا ساختارها داده می شود، رویکردهای متمایزی را ایجاد می کند. لذا شناخت اینادراکات در نقد و بررسی هرچه بهتر برنامه ها تأثیر به سزایی خواهد داشت. این پژوهش، با بهره گیری از رویکردکیفی و روش پدیدارنگاری ادراکات متفاوت مشارکت کنندگان (برنامه ریزان و سیاستگذاران حوزه زنان وخانواده) از پدیده «عدالت جنسیتی» در موازنه با فرد یا ساختار، به وسیله انجام مصاحبه های نیمه ساختاریافته، احصاء و مطابق با چارچوب روش پدیدارنگاری در قالب طبقات توصیفی متفاوت که نشان دهنده مفاهیم متفاوتاز پدیده «عدالت جنسیتی» در خصوص فردگرایی یا ساختارگرایی هستند، ارائه شده است. نتایج این پژوهش نشان می دهد در رویکرد شهروند محوری اساساً شاهد مسئله شناسی غیر متمرکز و از پایین به بالا بر اساس مطالباتشهروندی هستیم؛ در حالیکه، در رویکرد ساختارگرا همچنان رگه هایی از تمرکزگرایی و مسئله شناسی از بالا بهپایین دیده می شود. این دو رویکرد تأثیرات متعارض به سزایی در مرحله مسئله شناسی و تدوین خط مشی خواهد داشت.