بررسی زبان و موسیقی در اشعار کودکانه احمدرضا احمدی

شعر کودک یکی از مهم ترین گونه های ادبیات به شمار می رود که امروزه بخاطر توجه بیش از حد صاحبان تعلیم و تربیتجایگاه ویژه ای را به خود اختصاص داده است. از ویژگی های اصلی آن می توان آهنگین بودن با تکیه بر وجوه صوتی وموسیقیایی کلمات، بهره گیری از وزن و قافیه، سادگی زبان، زیبایی مضمون و عنصر خیال را نام برد. اصلی ترین رکن درشعر به خصوص شعر کودک وزن می باشد و استفاده از وزن خوب و مناسب موجب می شود شعر روان تر و ساده تر به نظرآید و کودک نیز بسیار زود با آن ارتباط برقرار کند. .شعر احمدرضا احمدی نیز از این ویژگی برخوردار است. او اعتقادی بهزبان مخصوص کودکان ندارد. از نظر احمدی کودکان را نباید احمق پنداشت. آن ها انسان های خردمندی هستند در ابعادکوچک. اما در عین حال بهره گیری از نثر ساده و لحن کودکانه و معصومانه که گاه نوستالژیک هم می شود از خصوصیاتزبان شعر او است. اشعار کودکانه ی احمدی هر چند رنگ و بوی شعر موج نوی او را دارد اما به ندرت وزن های عروضی رادر کودکانه های او می بینیم مانند موسیقی درونی که برخلاف موسیقی کناری وبیرونی مهم ترین نقش را در میان کودکانههایش ایفا می کند. در واقع آنچه شعر احمدی را بدون وزن و قافیه برای کودکان زیبا و دلنشین می کند استفاده ی شاعر ازهمین موسیقی درونی (تکرارها و جناس ها) است.

کلیدواژه ها:

شعر كودک ، زبان ، موسیقی ، موسیقی درونی ، احمدرضا احمدی