رابطه عوامل فرهنگی مؤثر بر خانه گریزی دختران شهر اصفهان با تأکید بر ساختار خانواده

خانواده طبیعی ترین و مشروع ترین واحد تولید مثل و فراگیر ترین واحد اجتماعی به شمار می آید، زیرا همه اعضای جامعه را در بر می گیرد. خانواده دارای اهمیت تربیتی و عرصه هستی می نهند و جامعه نیز از تشکیل افراد هستی قوام می یابد و از آنجا که نهاد خانواده، مولد نیروی انسانی و معبر سایر نهادهای اجتماعی است، از ارکان و نهادهای اساسی هر جامعه به شمار می رود. بهنجاری یا نابهنجاری جامعه در گروه شرایط عمومی خانواده است و هیچ یک از آسیب های اجتماعی فارغ از تاثیر خانواده پدید نمی آید. به همین ترتیب نیز هیچ جامعه ای نمی تواند ادعای سلامت کند مگر اینکه از خانواده های سالم برخوردار باشد . یکی از آسیب های اجتماعی که طی دو دهه اخیر افزایش یافته است، پدیده فرار از خانه 1 است. دختر یا زنی که از خانه فرار می کند، دچار انواع انحرافات مانند اعتیاد، مصرف مشروبات الکلی، سرقت، انحرافات اخلاقی میگردد. فرار نوعی رفتار ناسازگار آن است که طی آن کودک یا نوجوان به منظور رهایی از مشکلات موجود در خانه یا به خاطر جاذبه های بیرون از خانه، بدون اجازه والدین یا سرپرست قانونی خود، آگاهانه خانه را ترک میکند و بدون واسطه به خانه برنمیگردد. فراراز خانه به عنوان مشکل اجتماعی شناخته می شود که از عوامل متعددی همچون: ضعف در عملکرد خانوادگی و رابطه والدفرزندی تاثیر پذیرفته است. در تعریف فرار از خانه به دو عامل غیبت از خانه حداقل به مدت یک شب و عدم اطلاع یا رضایت والدین یا سرپرست قانونی از این مسئله تأکید شده است ) فلاحت پیشه و همکاران، 1۳۹۵ ( فرار دختران نوجوان باعث میشود که این قشر از جامعه به دلیل کم تجربگی و شرایط خاص روانی اجتماعی و فشارهایی که عمدتا از سوی خانواده و جامعه بر دوش خود احساس میکنند، ناخواسته به سوی فحشا، مواد مخدر یا به دیگر آسیب های روانی و اجتماعی کشیده شوند.)قلی زاده، 1۳۹8 (. دختران نوجوانی که به هر دلیلی اقدام به فراراز منزل می کنند، به علت کم تجربگی و شرایط جامعه و همچنین فشارهای روحی روانی که در خود احساس می کنند، نا خواسته به سمت مواد مخدر و فحشا و دزدی و دیگر آسیبهای اجتماعی روی می آوردند.