مقایسه اثر تمرینات در آب و خشکی بر توجه، حافظه کوتاه مدت و کارکردهای اجرایی و عصبی شناختی دختران عقب مانده ذهنی آموزش پذیر

هدف از پژوهش حاضر، بررسی و مقایسه اثر تمرینات در آب و خشکی بر توجه، حافظه کوتاه مدت و کارکردهای اجرایی و عصبی شناختیدختران عقب مانده ذهنی آموزش پذیر بود. 30 دختر عقب مانده ذهنی شهرستان شیراز هستند به صورت هدفمند در دسترس انتخاب وبه طور تصادفی در سه گروه تمرین در خشکی، تمرین در آب و کنترل (هر گروه 10 نفر) قرار گرفتند. به مدت 8 هفته یک گروه در آب وگروه دیگر در خشکی به تمرینات هوازی پرداختند. 24 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از مداخلات، اندازه گیری های مربوطه به عمل آمد. ازآزمون های عملکرد پیوسته ی دیداری (VCPT) و شنیداری (ACPT) برای اندازه گیری توجه دیداری و شنیداری استفاده شد. جهتسنجش حافظه کوتاه مدت از آزمون حافظه عددی وکسلر استفاده شد. برای ارزیابی کارکردهای اجرایی و عصبی روانشناختی نیز ازپرسشنامه عصب- روانشناختی و شخصیتی کولیچ (2002) استفاده شد. نتایج نشان داد که یک دوره تمرین در آب و خشکی منجر بهبهبود توجه، حافظه کوتاه مدت و کارکردهای اجرایی و عصبی شناختی دختران مبتلا به عقب ماندگی ذهنی شد (P<0.05) با این حالبین تاثیر دو نوع تمرین در آب و خشکی تفاوت معنادار نبود (P>0.05). به والدین دختران عقب مانده ذهنی و مربیان آنها پیشنهاد می-گردد از تمرینات بدنی در آب و خشکی جهت بهبود توجه، حافظه کوتاه مدت و کارکردهای اجرایی و عصبی شناختی استفاده کنند. آنهابه دلخواه و با توجه به علاقه این دختران و نیز امکانات موجود، می توانند از تمرینات در آب یا خشکی استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

عقب ماندگی ذهنی ، توجه ، حافظه ، کارکرد شناختی ، تمرین در آب