مطالعه تطبیقی معنی نمادین نقش مایه بته جقه در فرهنگ ایرانیان وهندوستان از (۶۰۰ ق.م تا عصر حاضر) ونمود آن در هنر طراحی مد

نقوش در هنر ایرانی تنها جنبه تزئینی ندارند بلکه نماینده معانی و مفاهیم فرهنگی هستند که هنر را به عنوانزبان خود برگزیدهاند، و نمادین بودن نقوش بیتردید یکی از پیچیده ترین و متنوع ترین نمادگرایی های بشری راشامل می شود. بته جقه به عنوان یکی از نقوش گیاهی و از عناصر تزئینی متداول و کاربردی در هنرهای سنتیکه به صورتی فراگیر مورد استفاده هنرمندان قرار گرفته، نگارهای است متوازن و متعادل با هماهنگی موجود درمیان اجزا درونی و ترکیب بیرونیاش که در طی زمان و گذر جغرافیایی اش از میان فرهنگ های مختلف همیشهراه تکامل و زیبایی را طی کرده و به تکامل رسیده است. در این مقاله سعی شده ضمن بررسی نماد نگاره بتهجقه و قدمت آن در ایران و هندوستان و جایگاه فعلی این نقش در طراحی مد پرداخته شود. روش تحقیق اینپژوهش تاریخی، توصیفی و تطبیقی است که اطلاعات مورد نیاز از طریق مطالعات کتابخانه ای و اسنادی بهدست آمده است. این مطالعه نشان میدهد هنرمندان این دوره در هند با هنر ایران آشنایی داشته و عناصرتزیینی ایرانی را که در اینجا به نقش بته جقه مد نظر است به کار می بردند.

کلیدواژه ها:

بته جقه ، ایران ، هند ، طراحی مد