تبیین جایگاه هندسه در میراث معماری ایران

هندسه عنصر اساسی و دستمایه بنیادین هنر و معماری ایرانی است. معماری کردن یعن ی ساختن، بنابراین برای ساختن و ایجاد کردن پیروی از یک هندسه دقیق الزم است. فضای معماری بر اساس نوع هندسه به کار برده شده شکل میگیرد و انسان در طول تاریخ، سلطه اش را بر طبیعت، از طریق هندسی کردن آن اعمال کرده است. ازآنجایی که معماری گذشته ایران همواره ملهم از به کارگیری هندسه و شیوه های ترسیم غنی و دقیق بوده، لذا بررسی جایگاه هندسه در میراث معماری ایران ضرورت دارد. به همین منظور اهداف اصلی پژوهش بررسی معنای لغوی، جایگاه، تاریخچه و سطوح هندسه در معماری ایران میباشد. برای تحقق اهداف مزبور از روش تحقیق کیفی با روش تحلیل محتوا بهره گرفته شده است. نتایج بهدست آمده نشان میدهد هندسه در ادوار گوناگون تاریخی ایران حضور پر رنگ داشته است. هندسه بهکار برده شده در معماری ایران باگذر زمان دچار تکامل و پیچیدگی شده است. اصول کار در هر دوره تکامل هندسه دوره قبلی بوده و از ابداع هندسه کاملاً جدید، پرهیز میشده است. در همین راستا هندسه ایران اسلامی تکامل یافته هندسه دوران اشکانیان و ساسانیان میباشد. همچنین هندسه در معماری ایران در چهار سطح، هندسه اعداد، هندسه دو بعدی، هندسه سه بعدی و هندسه فضایی طبقه بندی میشود و مفاهیم معنایی در قالب کالبد براساس آن طراحی و اجرا می شده است. در در میراث معماری ایران، هندسه رمز معنا میباشد.

کلیدواژه ها:

میراث معماری ایران ، هندسه ، تاریخچه ، ابعاد ، جایگاه.