بررسی و تحلیل مؤلّفه های زیبایی شناسی وتجلّی آن ها در معماری

انسان از زمانی که به معماری مبادرت ورزیده؛ به نیازهای روحی و باطنی و حس زیبایی شناسی نیز توجه داشته است . نخستین نمونه های سکونتی، برقراری چنین نسبتی را نشان میدهد و نیز در تحلیل اثر معماری بدیعی که در زمره ی آثار ارزشمند قرار گرفته است؛ بی گمان مفهوم و موجودیتی به نام زیبایی نیز در کل و جز پیکره ی آن وجود دارد. زیبایی خاصیت وجود انسان و تمایل به آن از مختصات آدمی است که همواره مورد توجه خاص گذشتگان بوده است. زیبایی نهفته در این آثار می تواند زمینه ای برای استخراج معیارهای زیبایی در معماری باشد. از این رو در این پژوهش راستای دستیابی به این هدف، سعی شده رویکرد توصیفی- تحلیلی، در بستری از مطالعات کتابخانه ای و اسناد و نوشته های مربوطه و بررسی های میدانی، مبانی مؤلف ها و شاخص ها ی زیبایی شناسی را در منابع موجود استخراج و تجلی آن را در معماری مطالعه و بررسی کند. نتایج پژوهش نشان می دهد که معماری ایرانی که متبلور زیبایی شناسی در طول سالیان متمادی بوده؛ میتواند منبعی غنی جهت اقتباس اصول زیبایی شناسی در معماری باشد و مبانی کمی و کیفی این معماری، که مربوط به مقوله ی زیبایی شناسی و اصول بصری حاکم بر ساختار و تناسبات هستند؛ منجر به بروز زیباشناختی میشود.

کلیدواژه ها:

زیبایی ، زیبایی شناسی ، معماری ، هنر.