نقش پول و اعتبارات در ایجاد بحران مالی جهانی اخیر

سیستم‌‌های مالی هر کشوری بر پایه اعتماد استوار است. هیچ یک از برنامه‌‌های برگشت به ذخایر طلا و یا بسیار بزرگتر از آن که با شکست روبرو شود نمی‌تواند پایداری بانک‌‌ها را به اندازه اعتماد عمومی ‌مردم تضمین نماید. اعتماد با ارزش ترین دارایی یک نظام مالی است و تنها چیزی است که به بازرگانی اجازه فعالیت در خارج و موفقیت در داخل کشور را می‌دهد. اعتماد و اطمینان یک اقتصاد را از محدودیت‌‌های نقدینگی و دیگر محدودیت‌‌ها رها می‌سازد. هدف مطالعه حاضر، نشان دادن این موضوع است که اعتماد بانک‌‌ها شکننده بوده و یک کالای اجتماعی است. تعداد نسبتا اندک بانک‌‌ها اطمینان جمعی را می‌تواند از بین ببرد. این امر به دلیل وام‌دهی در مقابل ارزش متورم شده مستغلات و در نتیجه از دست دادن نقدینگی و توانایی پرداخت وام‌‌های کوتاه مدت اتفاق می‌افتد چرا که بانک‌‌ها بسیار به‌هم پیوسته بوده و رفتار‌‌های پر ریسک تعداد اندک بانک‌‌ها نه تنها نقدینگی آنها، بلکه نقدینگی در مقیاس جهانی را به مخاطره می‌اندازد. سیاستگذاران پولی محدودیت‌‌های زیادی را جهت جلوگیری از حباب‌‌های سفته بازی اعمال می‌کنند اما راه‌‌های زیادی برای دور زدن این محدودیت‌‌ها وجود دارد. بنابراین چیزی که در اینجا پیشنهاد می‌شود تصویب قانون‌‌هایی برای دکترین‌‌های صورت‌‌های مالی واقعی است که وام‌‌های کوتاه مدت خود نقدینه را رواج می‌دهند و وام‌دهی برروی مستغلات را غیر قانونی می‌دانند و یا حداقل تناسب هر وام پورتفولیو به این مقصود را محدود می‌سازند. جان استوارت میل می‌گوید: "سرمایه از سالی به سال دیگر وجود دارد نه با نگهداری و حفاظت بلکه با تولید مداوم". بسیاری از مشکلات اقتصاد مدرن، از نادیده گرفتن پیام فوق ناشی می‌شود. ما با در نظر گرفتن سرمایه به عنوان سهامی‌ که می‌توان آن را نگه داشت به جای وجوهی که می‌توان آن را در جریان تولید قرار داد تا مداوما تجدید شود، این پیام را نادیده می‌گیریم. مالیات بر روی زمین می‌تواند پول وام را از سرمایه غیرکارا به سمت جریان سرمایه انعطاف‌پذیر سوق دهد. برداشتن مالیات از استخدام نیروی کار اثرات سودمندی بر افزایش گردش سرمایه و کاهش بیکاری دارد و همزمان بی‌نظمی ‌را کاهش می‌دهد. به کارگیری اصلی متناظر در مورد سرمایه‌‌های در گردش سیستم مالی، نقدینگی بانک‌‌ها را بیش از انتظار بحران و سپس تزریق بی‌نتیجه نقدینگی حفظ می‌کند. درس قدیمی‌که مجددا می‌باید از بحران 2008-2009 گرفت این است که نقدینگی سیستم‌‌های مالی درونزا است. نوع وامی‌که بانک‌‌ها می‌پردازند بر شرایط اقتصاد واقعی موثر است و بالعکس. با بکارگیری چارچوب هماهنگ که شامل زمین، تجدید سرمایه و بانکداری می‌شود می‌توان اقتصاد کشورها را از مهلکه کنونی نجات داده و همچنین از بحران بعدی در امان داشت.