بررسی مبانی مسئولیت پزشک در فقه و حقوق ایران

حرفه پزشكی از اهمیت ویژهای در جامعه برخوردار است؛ لذا قانونگذار برای حمایت از قواعد و اصول این حرفه، در موردمسئولیت پزشكان، به تدوین قوانین مخصوص پرداخته است. این نوشتار سعی دارد با بررسی آنچه که در حوزه مسئولیتپزشكی در نظام حقوقی ایران موجود است، قواعد و شرایطی که مسئولیت پزشكان در این نظام بر آن پایه گذاری شده استرا استخراج و ارائه کند تا واضح گردد که مبانی مسئولیت یا عدم مسئولیت پزشكان، خصوصاً در مواردی که پزشک؛ ماهراست و موازین فنی را رعایت کرده است لكن اتفاقاً موجب تلف گشته است، چه میباشد. چه ادله و قواعدی مبنای اینمسئله قرار می گیرند و به طورکلی پزشک در چه صورتی مقصر شناخته شده و مسئولیت مدنی و جزایی بر وی بار می گرددو نهایتاً قانونگذار ایران کدام مبانی را در تصویب قانون اخیر مدنظر داشته است؟ نهایتاً درمیابیم که هرچند ادله مشهوردلالت بر مسئولیت محض و بدون تقصیر پزشكان دارند، اما قانونگذار ایران در قانون مجازات اسلامی مصوب 1392، جهتحل مشكلات و محدودیت های پزشكی، ادله غیر مشهور، مبنی بر عدم ضمان پزشک غیر مقصر را پذیرفته است؛ به اینمعنا که پزشک، تنها در صورتی مسئول می باشد که تقصیر وی اثبات شود و در این فرض، حتی در صورت ابراء پزشکتوسط بیمار قبل از درمان و وجود اذن وی، باز هم پزشک مسئول بوده و برائت بی تأثیر می باشد.

کلیدواژه ها:

ضمان طبیب ، مسئولیت پزشک ، برائت ، اذن بیمار ، تقصیر ، مسئولیت قهری