جستاری بر تمایز دو رویکرد اساسی حاکم بر پدیدارشناسی-هرمونوتیک و ارتباط آن با معماری (متأثر از اندیشه های ادموند هوسرل و مارتین هیدگر)

بیشتر مطالعاتی که به رابطه ی انسان و مکان میپردازد، ریشه در پدیدارشناسی دارد. چرا که این روش دریافت عمیق تری از موضوعات پیچیده در اختیار قرار میدهد و راه را برای دریافت حقیقت مکان می گشاید. این روش، روش خاص هیدگر است. او مکان را در نسبت با حقیقت وجود بررسی کرده است و با استفاده از روش خاص خود یعنی پدیدارشناسی هرمنوتیک، وجود آدمی را وجودی مکانمند معرفی میکند. به این ترتیب که اگر مکان را از او بگیریم چنان است که وجودش را از او گرفته ایم. مبنای نظری این مقاله براساس اندیشه ی مارتین هایدگر و هوسرل است. روش این مطالعه همچون موضوع آن پدیدارشناختی است و به توصیف پدیدارشناسی و تاثیر پدیدارشناسی بر هرمونوتیک و معماری در اندیشه هیدگر و هوسرل میپردازد و در ادامه ضمن معرفی روش پدیدارشناسی هیدگر که نقش به سزایی در فهم و ادراک عالم انسانی ایفا میکنند، به معرفی نگاه پدیدارشناسانه هوسرل و به تفکیک این دو رویکرد نیز میپردازد. یافته های این تحقیق نشان میدهد که رویکرد پدیدارشناسانه به معماری از منظر هیدگر رفع دوری و جهت گیری است و از منظر هوسرل به نابآگاهی و تصورات ذهنی از اثر معماری ختم میشود.

کلیدواژه ها:

پدیدارشناسی ، هرمونوتیک ، معماری ، هوسرل ، هایدگر.